On Busby-ground…

Na de teleurstellende uitschakeling in de voorronde van de Champions League, moest de focus (mooi woord, vaak gebruikt door Bert van Marwijk) verlegd worden naar de Europa League. Vervolgens werd Ajax ook nog eens gekoppeld aan Manchester United, één van de tegenstanders waar je niet echt naar uitkijkt. Tenminste, niet eerder dan voor een finale of desnoods halve eindstrijd. Extra zuur toen bleek dat de Fransen van Lyon tegen één van de mindere goden mocht aantreden in de volgende ronde. Maar niet te lang treuren, tenslotte was het Ajax zélf die achterwege had gelaten om in één van de twee wedstrijden voldoende te scoren tegen de Fransen. Het lot had dus bepaald dat de ploeg van Frank de Boer richting het westen van het Verenigd Koninkrijk zou moeten afreizen; ondanks alles natuurlijk wel een schitterend affiche.

Foto 1: Vanuit de lucht zie je nog wel eens wat.

Foto 2: Aankomst in Engeland.

Op de voetbal al verschillende mensen gepolst die regelmatig aangaven wel eens een uitwedstrijd van Ajax te willen bezoeken, maar echt warm liep niemand er voor. Kan niet, moet werken, heb geen vrije dagen over, geen geld, te kort dag; noem alle smoesjes en excuses maar op, ik heb ze allemaal gehoord. Gelukkig liep er iemand anders wel warm voor zo’n reisje: mijn eega. Zij was, toen ik de wedstrijd Aston Villa – Ajax zou gaan zien, ook graag meegegaan, maar liep toen op het eind van een zwangerschap en vond het niet echt verantwoord zo’n reis te gaan maken. Nu dus wel, en zo konden de voorbereidingen beginnen! Eerst een opvang regelen voor de kleine, gelukkig kon zij bij opa en oma terecht. Gelijktijdig het boeken van de heen- en terugreis. Dat was een hoop gepuzzel, want de vliegtuigmaatschappijen hadden het lumineuze idee opgevat om de prijzen van de vliegreis voor alles wat op en rond die datum naar Manchester wilde vliegen, met maar liefst 100 tot 200% te verhogen… Gelukkig was het alternatief een stukje goedkoper: heen naar Leeds, terug vanaf Liverpool. Met twee verschillende maatschappijen, maar dat was geen probleem.

Foto 3: Manchester Piccadilly Train Station.

Vervolgens het verblijf regelen. Dat was ook niet gemakkelijk, daar er blijkbaar veel mensen die kant op zouden gaan: de meeste hotels waren binnen mum van tijd gereserveerd. Maar ook nu kwam het goed, zij het dat het hotel op een behoorlijke afstand van zowel het centrum van de stad als Old Trafford lag. Gelukkig kan een volledige vooruitbetaling heel wat bewerkstelligen: geregeld binnen drie mailtjes! Om er een leuk uitje van te maken, hadden we voor drie dagen en twee nachten een soort van mini-vakantie: op woensdag vliegen naar Leeds, met de trein naar Manchester, daar een hele donderdag heerlijk (althans, volgens vrouwlief) shoppen en ’s avonds de wedstrijd. Dan de volgende morgen met de trein naar Liverpool alwaar we tegen de avond met het vliegtuig terug naar Brussel zouden vliegen. Nu nog goed weer en een leuke wedstrijd en het kon niet meer kapot.

Foto 4: In Platt Fields Park: the trainingground of Manchester City.

Foto 5: Nogmaals.

Alles was dus tot zover geregeld, op één klein dingetje na: kaarten voor de wedstrijd. Net als vorige keer via Ajax zou niet gaan: dat was al uitverkocht voordat mijn supporterskaart er aan te pas kwam. Buiten dat was de vorige ervaring in het Ajax-vak er nu niet direct één om nog een keer te doen, zeker niet met mijn wederhelft erbij. Navraag bij enkele fervente ManU-supporters binnen S.P.S. leerde echter dat de thuissupporters waarschijnlijk niet echt warm zouden lopen voor de wedstrijd. Ook die waren ernstig teleurgesteld na de uitschakeling in de Champions League, en de Europa League telt niet echt mee in Engeland. De term “losers-cup” heb ik een aantal maal horen vallen tijdens ons verblijf, duidelijk een indicatie hoe zij er over dachten. Bestellen via de Manchester United-website was echter ook geen optie: daarvoor had je een clubcard nodig. Bleef er één optie over: op de bonnefooi naar Engeland reizen.

Foto 6: De Ajax-aanhang in Manchester centrum.

Dat was dus het plan, tot ik via een collega een unieke kans kreeg: hij kende iemand in Leeds die zelf fanatiek ManU-supporter was en die mogelijk wat voor ons kon betekenen! Toen ik het emailadres kreeg, dacht ik eerst dat mijn collega mij voor de gek hield: Ajaz. Maar het bleek geen grapje en was het zo geregeld. Binnen twee mailtjes had Jaz, zijn roepnaam, geregeld dat we twee tickets voor de match rijker waren, en dan ook nog eens voor de meest fanatieke “Stand” die ManU rijk was: the Stretford End. Er was ooit eens een onderzoek in Engeland geweest, waaruit bleek dat die Stand het luidst van allemaal was en het geluid van een opstijgende 747 evenaarde. Dus niet zomaar een tribune!

Foto 7: Het machtige Manchester United Stadium.

Alles was dus geregeld en op 22 februari was het dan zover: via Brussel naar Leeds. Jaz had erop gestaan dat hij ons op het vliegveld van Leeds op zou komen halen, en aangezien de aankomsthal in de Engelse plaats niet direct de omvang van Schiphol had, was het niet moeilijk hem uit de “menigte” te halen. Een welkom alsof we al jaren vrienden waren en toen bracht hij ons naar het centrum van Leeds. Een mooi, autovrij, winkelcentrum waar mijn vriendin direct verliefd op was. Na een korte lunch wees Jaz ons het treinstation en namen we afscheid met de afspraak elkaar voor het Mancherster-stadion te treffen.

Foto 8: De Ajax-fans worden welkom geheten in het uit-vak.

De treinreis naar Manchester, in een redelijk schone trein zonder graffiti, duurde een uur en toen stonden we midden in het einddoel van onze reis. “Eindelijk” regende het ook eens (je verwachtingen over een land moeten tenslotte wel uitkomen) en moesten we uit gaan zoeken hoe we bij het hotel moesten komen. Mijn vorige ervaring met het openbaar vervoer in Engeland was een verademing vergeleken met de Nederlandse maatschappijen, en die werden ook nu weer volledig beaamd. Drukke maar geordende bussen met eigen stopplaatsen, soms op slechts tien meter van elkaar af, vriendelijke mensen die je willen helpen daar waar mogelijk en een prijskaartje waarvan je jezelf elke keer weer afvraagt of het wel juist is. Drie pond, vijfentwintig minuten en één overstap verder waren we uiteindelijk ook waar we moesten zijn: bij het Platt Fields Park aan de Wilmslow Road. In één van de zijstraten; Brighton Grove, stond ons lieflijk hotelletje, met een echte binnentuin. Dat we niet de enige Ajax-supporters waren die dit hadden gevonden, bleek wel toen we binnenkwamen en een onvervalst Amsterdams accent ons tegemoet kwam die met de receptioniste stond te praten. Na de incheck, het inspecteren van de kamer en het uitpakken van de weinige meegebrachte reiswaren, was de tijd rijp om de stad te gaan inspecteren.

Foto 9: De indrukwekkende gedenkplaat van de ramp.

We waren beland in een gedeelte van de stad die werd overheerst door mensen van Zuid-Aziatische afkomst. Veel belwinkels, groentezaken en een enkele muziekwinkel kwamen we tegen, maar bovenal restaurants: Pakistaans, Indisch, maar ook heel veel shoarma of daaraan gerelateerde varianten. En overal mensen in de deuropening die, als je ook maar de geringste interesse durfde te tonen, je direct aanspraken en korting boden om toch maar binnen te komen eten. Uiteindelijk een tent uitgekozen die er nog redelijk nieuw uitzag en de Pakistaanse keuken uitgeprobeerd. Als Hollandse boer was het natuurlijk te heet, ook al verzekerde de ober me dat ik één van de lichtst gekruide gerechten had gekozen. Tja… Toen we naar huis liepen zagen we aan de andere kant van het Platt Fields Park de lichten schijnen van een sportcomplex. Natuurlijk als rechtgeaarde, nieuwsgierige Nederlander zijn we op onderzoek uitgegaan wat dat dan was, en het bleek de Manchester City Acadamy te zijn, waar een jeugdwedstrijd werd gespeeld. Omdat het een beetje druilerig was, besloten we naar het hotel te gaan en de volgende dag even terug te komen om wat foto’s te maken.

Foto 10: Ook de “famous Stretford End” wordt uitgebreid belicht.

De volgende dag was het “matchday”, maar aangezien de wedstrijd pas om acht uur ’s avonds lokale tijd zou aanvangen, hadden we de hele dag om Manchester te bezichtigen. Voordat we een dagpas voor de bus te kochten: (3,60 pond, tot 00.00 uur!) en we richting het centrum gingen, zijn we eerst nog een keer het Platt Park overgestoken. Onder een prachtig zonnetje hebben we wat foto’s gemaakt en maakten vervolgens een vergeefse wandeling naar het, volgens onze in het hotel gekregen plattegrond, dichtbijgelegen City Stadium. Wat bleek het geval: dit was al een aantal jaren platgegooid in verband met de nieuwbouw van huizen en was verhuisd naar de noordkant van de stad. Nou ja, de plattegrond was in ieder geval gratis, zullen we maar denken. Toen dus maar de bus naar de stad genomen en wat is dan de dagbesteding met een vrouw erbij die zich had verheugd op winkelen? Precies… Ze had zelfs al het idee opgevat om hetgeen niet in de koffer mee terug kon, naar huis op te sturen. Dat heb ik maar uit haar hoofd gepraat, gezien de verzendkosten naar het vasteland. Gelukkig was het prachtig weer en kon ik uitgebreid daarvan genieten. Ook had ik een prachtig uitzicht op de twee cafés waar de Ajax-aanhang zich had genesteld om zich voor te bereiden op de wedstrijd en zich het gerstenat goed lieten smaken.

Foto 11: Daar zouden we naar binnen gaan,
met geheel rechts de strenge controleur.

Na alle winkels in de binnenstad te hebben gehad, ging de reis weer terug naar het hotel om even om te kleden voor de wedstrijd. We waren ruim op tijd bij het stadion, zodat we in alle rust alles konden bewonderen. Naast een bezoek aan de fanshop was er genoeg te zien en te lezen, want de belangrijkste gebeurtenissen uit de geschiedenis van United waren prominent in beeld gebracht. Voor het stadion het standbeeld met de drie belangrijkste spelers, veel banners met daarop in vogelvlucht de hoogtepunten op sportief gebied en een aantal posters met daarop het uitgebreide verhaal van de Stretford End. Maar het meest indrukwekkend was toch het verhaal van de vliegramp in München, waar bijna het complete team van United het leven verloor, en de daaropvolgende triomfen van de “Busby Babes”; het door Matt Busby samengestelde team van jonge jongens die het omgekomen kampioenselftal met succes opvolgde. Busby, overigens één van de weinige overlevenden van die vliegramp, kreeg daardoor een legendarische status binnen de club.

Foto 12: En dan eindelijk: binnen!

Ongeveer een half uur voor de wedstrijd was Jaz met zijn zoon ook aangekomen en zochten we onze plekken op de Stretford End. Bijna was ik nog de toegang geweigerd, omdat ik desgevraagd zo eerlijk was te zeggen dat ik voor Ajax kwam. Jaz had me al gewaarschuwd om geen zichtbare Ajax-kleding aan te doen, omdat de suppoosten geïnstrueerd waren om die te weigeren. Dat had ik dus ook niet gedaan, maar omdat de jonge en overijverige suppoost waarschijnlijk mij had horen praten, kwamen de vragen. Jaz kwam erbij en ook de hoofdsuppoost werd geroepen, die uiteindelijk aan zijn ondergeschikte uitlegde dat herkenbare Ajax-supporters geweigerd zouden worden in de vakken voor het thuispubliek, maar diegene die dat niet waren gewoon konden doorlopen.

Foto 13: Net voor aanvang van de match.

Op de tribune begon het al aardig vol te lopen, en na wat kiekjes voor het fotoalbum kon de wedstrijd beginnen. Toch zou er nog een kippenvelmoment komen voordat de scheids voor de eerste keer zou fluiten. Tegenover de “Stand” waar wij zaten, aan de overkant achter het andere doel, zaten op de bovenste ring drie vakken met Ajax-supporters. Blijkbaar was door iemand van Ajax aan de stadion-dj doorgegeven dat er sinds kort een nieuw Ajax”clublied” was, want hij zette de Bob Marley song “Everything’s gonna be allright” op. Toen de Ajax-aanhang dit lied uit volle borst ging meezingen, zag ik om me heen allerhande verbaasde blikken. Ook stopte het gezang door de ManU-aanhang om zich te verwonderen over dit fenomeen. Genieten met een grote G, voor mij.

Foto 14: “Foul” op Christian Eriksen.

Toen de wedstrijd was begonnen en het na vijf minuten al raak was voor Manchester, hoopte ik dat het in ieder geval onder de tien zou blijven. Maar zover zou het niet komen, integendeel! Met strijd, vechtlust en de wil om te winnen boog Ajax de wedstrijd om, en toen Özbiliz acht minuten voor de rust de gelijkmaker binnenschoot, werd het opvallend rustig op de anders zo rumoerige “Stand”. Overigens blijft het een raar fenomeen, wanneer je als enige juichend omhoog komt bij een doelpunt… Na de rust bleef Ajax gelijkwaardig, al biedt de eerlijkheid te zeggen dat zeker Manchester nog enkele goede kansen kreeg. Toch maakte Ajax geschiedenis, door drie minuten voor tijd via Alderweireld de winnende te maken en voor het eerst sinds tijden “de Reds” op eigen veld te verslaan. Voor Ajax was het in ieder geval de eerste keer ooit op Old Trafford. Er leek zelfs een mirakel aan te komen, maar zover kwam het (helaas!) niet. De tijd was te kort om de derde te maken en Ajax was nu ook uitgeschakeld voor de Europa League.

Foto 15: “Everything’s gonna be allright”, voor de Ajax-aanhang.

Na het laatste fluitsignaal werden er natuurlijk verschillende opmerkingen gemaakt door het publiek dat om me heen zat, maar wel met een glimlach. Tenslotte waren zij door en mocht ik weer gaan sparen voor het volgend seizoen. Ook Jaz en zijn zoon keken behoorlijk opgelucht en na elkaar nog te hebben bedankt namen we afscheid van elkaar. Met z’n tweeën liepen we naar de bushalte, waar het een drukte van belang was. ’s Avonds en ’s nachts rijden er natuurlijk minder bussen, maar toen de tweede, overvolle, bus voorbij was gereden zonder te stoppen, en de dienstregeling op het bushokje aangaf dat er nog slechts eentje zou komen, werden we toch wat ongeruster. Mijn vriendin kreeg de ingeving van haar leven door voor te stellen om naar de bushalte te lopen die de bus eerder zou aandoen, wat achteraf een behoorlijke kostenpost (lees: taxi) heeft uitgespaard. Want nadat we waren ingestapt en ook deze bus met meer mensen reed dan eigenlijk de bedoeling was, raasde hij langs de halte waar we even eerder al tevergeefs op twee andere bussen hadden staan wachten.

Foto 16: De eindstand op het scorebord, vlak voor tijd.

Onderweg kwamen we in gesprek met een jongedame die studente bleek te zijn en als bijbaan bediende in één van de VIP-boxen van Old Trafford. Zij had haar kamer dichtbij ons hotel en gidste ons naar ons hotel, zodat we niet nog eens extra kilometers hoefden te maken. Ondanks de uitschakeling toch met een lekker gevoel terug naar de hotelkamer en heerlijk slapen.

Foto 17: En tenslotte de terugreis vanuit een regenachtig Liverpool.

De volgende morgen op tijd uit bed en deze keer niet de hond in de pot voor het ontbijt. Klein minpuntje namelijk: het inbegrepen ontbijt was slechts tot negen uur. Voor iemand die op vakantie is toch behoorlijk aan de vroege kant. Daarna inpakken en rustig aan richting Manchester Piccadilly, het treinstation waar we ook waren aangekomen, vanwaar de reis naar Liverpool kon worden aangevangen. Een aantal uur te vroeg op het John Lennon Vliegveld, maar ook daar was het best toeven in de aanwezige horecagelegenheden. Vervolgens in een vliegtuig gevuld met Nederlanders net iets langer dan een uur terugvliegen naar Brussel, alwaar de auto trouw stond te wachten.

Op naar het volgende buitenlandse avontuur met Ajax!

And finally a brief note to my English friend Jaz: thanks again for all you’ve done and I hope once we’ll meet again. Good luck with ManU!

Foto 18: Jaz and I!