Lekker een weekje vakantie op Malta met de familie. Zon, zee, zandweggetjes, oude kerken en natuurlijk voetbal. Besproken in januari, geboekt in juli en lekker weg in september. Voor mezelf al in gedachten om dan op de zaterdag (of zondag) een wedstrijd uit de Maltese competitie te bezoeken, niet in de gaten hebbende dat het juist in die week interlandvoetbal zou zijn. Nederland zou in en tegen Estland wel even drie punten op gaan halen en de dinsdag erop tegen Andorra de gang naar Brazilië veiligstellen. En zo geschiedde volgens plan…
In Quara (spreek ongeveer uit: Oewarra) uiteraard geen mogelijkheid de match tegen Estland te bekijken, zodoende maar eens rondgevraagd of het mogelijk was de wedstrijd van Malta tegen Denemarken op de bonnefooi en in “het eggie” te gaan bekijken. Volgens de meneer van de autoverhuur (ze rijden daar links en weten maar al te goed waar de claxon zit, maar da’s een ander verhaal) zou dat absoluut geen probleem zijn en ook de receptionist annex barmeneer annex klusjesman van het hotel vertelde dat ik daar gewoon naar toe kon rijden en een kaartje aan het loket kopen. De gok dus maar genomen en op vrijdag in de huurauto gestapt en naar het National Stadium gereden.
Foto 1: Malta – Denemarken bij de volksliederen.
Even een overzichtje voor de mensen die Malta niet kennen: het hoofdeiland is ongeveer dubbel zo groot als het eiland Tholen, de hoofdwegen zijn te herkennen aan het asfalt wat er ligt met af en toe belijning en de bebording is zoiets als vroeger in België: soms staat het aangegeven, soms vlak voor of in de bocht van de afslag en soms moet je maar gokken welke kant je moet. De andere wegen hebben soms wel asfalt, soms beton en soms gewoon zand. Wel lekker avontuurlijk en als je toch op vakantie bent en de tijd hebt, maakt het niet veel uit. En als je écht verdwaalt bent: vraag het gewoon aan de eerste de beste Maltees die je tegenkomt, mijn ervaring is dat het én verschrikkelijk vriendelijke mensen zijn, én ze je echt proberen te helpen. Desnoods halen ze iemand anders erbij. Voor mensen die twijfelen: Malta is een aanrader om een (korte) vakantie naar toe te gaan. Tot zover de reclame.
Foto 2: De harde kern.
Op weg dus naar het stadion. Tot zolang de hoofdwegen liepen was het geen enkel probleem om de weg te vinden, maar toen ik er eenmaal afmoest werd het wat problematischer. Uiteraard was ik wel zo slim geweest op tijd te vertrekken, maar een geluk bij een ongeluk was ook dat het al wat begon te schemeren. Ondanks een bultig landschap waren zodoende toch de lichtmasten te zien en heb ik op goed geluk wat afslagen genomen in de richting van die bakens. Wonder boven wonder kwam ik er zonder al te veel tijdverlies ruim een uur voor aanvang al aan en had ik de tijd uit te zoeken hoe en wat.
Nu is mijn ervaring (in Nederland) met het parkeren van auto’s bij een voetbalwedstrijd dat dit behoorlijk wat tijd in beslag kan nemen. Een redelijk plekje zoeken, natuurlijk een stuk lopen en dan nog maar de goede ingang vinden. Hier liep dat ietsjes anders. Ik reed regelrecht naar het stadion, betaalde een euro parkeergeld en kon de auto letterlijk voor de ingang parkeren. Ik was even perplex en heb nog maar eens gekeken of ik wel goed zat, maar die bus met verklede Deense fans had ik toch echt ook geparkeerd zien staan, dus het kon niet missen. Uitstappen dan maar en de eerste de beste “hotemetoot” aangesproken die me iets met de organisatie te maken leek te hebben: een meneer in een oranje (..) shirt met een badge aan een koord om zijn nek.
Foto 3: “Ajacied” Boilesen in aktie.
Hem gevraagd of de wedstrijd nog niet uitverkocht was en zoniet waar ik dan eventueel een kaartje kon kopen. Nu sprak ik Engels en was ik gekleed in het Ajax-uittenue van het seizoen 2000/2001, dus daar kan een misverstand zijn ontstaan, want hij me wees naar het loket voor de Deense fans. Hem duidelijk gemaakt dat ik Nederlands was, slechts op vakantie en liever niet in het uitvak kwam te zitten (omdat die meestal nog minimaal een half uur in het vak moeten wachten tot het thuispubliek naar huis is gegaan). Hij verwees me toen naar een bakstenen gebouwtje waar een op leeftijd zijnde meneer op me zat te wachten, maar niet voordat hij me “waarschuwde” dat de entree wel maar liefst 25 euro zou zijn. Hem bedankt en maar niet verteld dat dit in vergelijking met een interland- of Europacupkaartje van een Nederlandse club slechts een schijntje was voor de plek waar ik zou komen te zitten.
Foto 4: Dolle vreugde bij de Maltese gelijkmaker.
Zodoende dus de meneer in het bakstenen kotje aangesproken, die me ook eerst probeerde in het Deense vak te krijgen. Na wederom de uitleg over het hoe en waarom kreeg ik dan toch het kaartje, maar niet na weer te zijn gewezen op de kosten van het kaartje en de daar klaarblijkelijk bijkomende vragende frons. Na de man het geld gegeven te hebben gegeven in ruil voor het begeerde ticket, kon dan eindelijk de gang richting het toegangshek worden gemaakt. Daar stond de man in het oranje t-shirt, die me met alle egards behandelde en me door de poort loodste. Uiteraard niet zonder te zijn gefouilleerd, ook op Malta zullen wel vandalen en oproerkraaiers zitten…
Foto 5: Ook zij gingen compleet uit hun dak.
Ik kwam in het vak gelegen naast de V.I.P.-tribune, ongeveer halverwege de middellijn en het doel. Op de “tweede ring” weliswaar, wat inhield dat ik zo’n tien rijen en een looppad was gescheiden van het veld. Ik werd aangesproken door een meneer met een overduidelijk Brits accent, die drie stoelen van mij verwijderd zat en zich afvroeg of en waarom de wedstrijd was vertraagd. Hem als eerste maar gevraagd of hij uit Engeland kwam, maar dat bleek Ierland te zijn. Toen gewezen op het feit dat het in Malta (en de rest van Europa), in vergelijking met de Britse eilanden een uur scheelde en dat hij zo in ieder geval zich goed op de wedstrijd had kunnen voorbereiden.
Toen de wedstrijd uiteindelijk stipt om acht uur was afgetrapt, zat het stadion ongeveer halfvol. De “harde kern” van Malta had zich gesetteld achter één van de doelen en vermaakte zich voornamelijk met trommels en trompetten. Ook hier de gebruikelijke voetbalchansons, behoudens wat plaatselijke teksten. Ik denk namelijk niet dat ze “gao staan, a-ju vur Twente bint” zongen, al kon ik het niet helemaal verstaan. Het Deense uitvak zat redelijk vol en de V.I.P.-lounges aan de overkant van het veld werden ook gevuld met voornamelijk Deense fans. Toch was het overwegend het thuispubliek wat te horen was, zelfs na de zeer snelle voorsprong voor de bezoekers in de tweede minuut.
Foto 6: De eindstand, na ruim 52 minuten al op de borden.
Het leek zo een grote afstraffing voor Malta te worden, maar niets bleek minder waar. Na zo’n twintig minuten was de grootste Deense dadendrang wel gezakt en bleken de Maltezer Leeuwen (ik ben er niet zeker van of dit wel hun bijnaam is, maar het klinkt wel lekker) nog behoorlijk van zich af te kunnen bijten. Dit werd kracht bijgezet door een vrije trap wat de gelijkmaker betekende, en mijn buurman (nee, niet die Ier) werd bijkans gek van vreugde. Tot aan de rust een ietsje sterker Malta, zonder dat de Denen echt in de problemen kwamen.
Na de rust wederom een optisch gelijkopgaande wedstrijd, tot een, voor de Maltezers, dramatische speling van het lot de das om deed. Na een aanval belandde de bal bij de bezoekers op de lat, waarna zij konden uitverdedigen. In de daaropvolgende aanval wisten de Denen wederom op voorsprong, nadat de bal via de lat(!) en de rug van een verdediger het doel in ging. Hoewel nog wel pogingen werden ondernomen, kwamen de Maltezers deze domper niet meer te boven en ging de overwinning naar de Denen. Ondanks deze magere winst waren dit voor de noorderlingen toch gewoon drie punten met nog uitzicht op een trip naar Brasil. Na afloop liep ik langs de V.I.P.-tribune richting de uitgang, toen ik zag dat Christiaan Eriksen geïnterviewd werd door mensen van de pers. Omdat er niet op werd aangedrongen dat ik door moest lopen naar buiten, wachtte ik totdat hij klaar was en naar de spelerstunnel liep. Mijn kans waargenomen en hem, in het Nederlands, een succesvol vervolg van zijn carrière in Engeland toegewenst, wat hem verleidde tot een armzwaai en een vriendelijk “bedankt”. Maar of mijn persoonlijke succeswens aan hem nou echt de sleutel tot het grandioze debuut in zijn eerste competitiewedstrijd voor Tottenham is geweest? Ik persoonlijk denk van wel.
Foto 7: Christian Eriksen.
Ik werd ook nog aangesproken door wat mensen van de V.I.P.-tribune die dachten dat ik Christian persoonlijk kende, hen maar in de waan gelaten en snel mijn auto opgezocht. Bij het wegrijden leek het voor het eerst op een echte wedstrijd, want nu was er wel filevorming en grote drukte. Gelukkig maar voor even en zo reed ik na een nieuwe ervaring op het gebied van buitenlandse wedstrijden weer terug naar het hotel om mijn vakantie voort te zetten. Overigens natuurlijk niet zonder eerst weer een poosje te hebben moeten zoeken naar een weg waar weer wel (duidelijke) bebording aanwezig was.
D’n Vjírtienuh.