SPS pakt tweede driepunter van het seizoen

Foto 1: de bank in de eerste helft.

Foto 2: Kevin Uijl

Foto 3: Ramon Elenbaas

Foto 4: Raynor Suurd

Foto 5: Ramòn Voshol

Foto 6: Marnix van der Slikke, het druppelde af en toe

Scoreverloop:

23e: 1-0 Ramòn V.

34e: 2-0 Maurice L.

43e: 3-0 Marnix v.d. S.

85e: 3-1 DVO’60

Een hele bijzondere ervaring

Wat vooraf ging….

Zoals sommige van jullie weten, heeft Casper last van een chronische darmziekte (Colitus ulserosa). Daarvoor moet hij om de vier maanden richting het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam voor een praatje met de dokter en bloed onderzoeken. Toen we 25 februari klaar waren met het bezoek, zagen we een inschrijfformulier liggen om op 29 maart kans te maken op één van de 250 kaartjes voor de wedstrijd Feyenoord – Go Ahead Eagles. “Mag dat, papa” was de vraag die Casper stelde. “Natuurlijk” was mijn antwoord, maar omdat deze papieren er al een tijdje lagen en de einddatum binnenkort verstreek, heb ik tegen Casper wel uitgelegd dat de kans klein zou zijn om uitgeloot te worden.

Vanaf dat moment was het elke dag de email goed nakijken, om te zien of er een reactie kwam uit Rotterdam. Totdat ik op 14 maart  ’s-morgens vroeg thuiskwam vanuit de nachtdienst, en Casper besloot om nog even naar de mail te kijken….  “PAPA….MAMA!!!!! “ klinkt het van boven…” Ik mag naar Feyenoord – Go Ahead Eagles, en mag het veld op!” M’n vrouw en ik kijken elkaar aan met een blik van “huh…” En jawel na 2x goed lezen mag Casper inderdaad met “een speler” het veld op. En natuurlijk mogen de ouders mee, en nog een vierde persoon, Sarina natuurlijk. Dan is het nog twee weken aftellen, zenuwachtig en gespannen zijn… Hoe laat aanwezig? Met wie ga ik het veld op? Mag papa mee om foto’s te maken? Komen we in de VIP-box terecht?

Foto 1: Voorbereiding.

Natuurlijk worden er wat vriendjes en buren ingelicht over dit feit.. Leuke reacties van iedereen, terwijl een buurman hem op het hart drukt om “zijn moment op het veld te pakken” want…”Je zegt gewoon…. ff wachten nu, dit is mijn moment, en je loopt een rondje over het veld….” En papa zou heeeeeel graag een plukje van het gras willen hebben! In aanloop van de wedstrijdweek, krijgen we bericht, we worden om uiterlijk 11.15 aanwezig te zijn, ouders en vierde persoon mogen naar de tribune, uw kind gaat onder begeleiding van een Feyenoord steward mee naar de kleedkamer. Bijgevoegd, kaartjes voor de wedstrijd. Uw kind kan/mag GEEN foto’s maken/vragen aan de speler(s), uw kind mag NIET praten met de speler(s),
uw kind mag GEEN handtekening vragen aan de speler(s).

Dan de dag zelf… Vertrek vanuit Poortvliet om 09.45 uur, de poort van de Kuip gaat open om 11.00 uur. Een uurtje later zijn we er, in het flauwe ochtendzonnetje wachten tot het grote moment dat de deuren van de Kuip opengaan. Dan zoeken naar de afgesproken plek om te verzamelen. Daar krijgen we te horen dat de jongens en meiden sowieso met een speler van Feyenoord het veld opgaan, maar met wie? Ze worden opgesteld in orde van grootte, de kleinste mag voorop, de langste dus achteraan. Op je vingers natellend, gaat de kleinste met de aanvoerder het veld op, want die gaat als eerste, de volgorde van de spelers is van te voren niet bekend, en afwachten dus.

Foto 2: Interview.

Als (bijna) alle kinderen aanwezig zijn, vertrekken ze richting de “oude” tunnel om om te kleden. Het is de bedoeling dat ze omgekleed en wel, langs het veld, en voor onze tribune langs, richting spelerstunnel gaan, om daar “hand in hand” naar boven te komen… Natuurlijk wordt er door elk kind uitbundig gezwaaid naar de ouders en  de redelijk fanatieke aanhang in het vak voor ons. Dan zien we Casper uit de lijn weggeplukt worden… Hij wordt voor een TV camera getrokken voor een klein “diepte” interview. Een paar minuten daarna voegt hij zich weer bij de rest, om te verdwijnen in de spelerstunnel.

De spanning stijgt… Bijna half één.. Met wie zou hij naar boven komen? Dan gaat de tunnel open… Waar is Casper? Hij loopt uiteindelijk als vijfde… Met wie? Ruben Schaken heeft de eer om de hand vast te houden van Casper. Hij heeft Schaken niet genoemd als favo speler om het veld mee op te komen, maar hij vond het wel “cool”. Ook omdat Schaken wel tegen hem heeft gepraat, hoe oud hij was, en of dit zijn eerste keer was… Maar “z’n eigen moment pakken” en een plukje gras? “Sorry papa, ik heb er niet meer aan gedacht, ik was te zenuwachtig” klinkt het dan, “geeft niets jongen” troost ik hem, want ik ben zo trots op mijn kleine jongen, die wel even heeft mogen schitteren in het mooiste stadion van Nederland.

Foto 3: Op het veld.

Uiteindelijk wordt het 5-0 voor Feyenoord en mist Casper het eerste doelpunt (aan onze zijde) omdat hij nog aan het omkleden was… Ook krijgt hij een certificaat en een sleutelhanger van zijn favoriete club… Na afloop nog in de fanshop geshopt, nu een T-shirt en een bal rijker. Om 19.00 uur voor de buis om te kijken of we Casper ergens kunnen ontdekken… En jawel, op het scherm achter Tom Egbers, zien we Casper voorbij komen… fotomoment! Ook via facebook krijgen we een filmpje doorgestuurd waarin hij duidelijk te zien is. En als klap op de vuurpijl zien we een tv-fragment van eredivisie live (Feyenoord tv) waarin Casper het interview aflegt. Degene die dit op het Facebook–S.P.S. deel heeft gezet (weet ik niet)…. Je bent een topper!

S.P.S.-er Lennard Andriesse bij R.B.C.!

Lennard Andriesse was op zaterdag 02 augustus te gast bij profclub R.B.C., waar op dat moment de open dag was. Tijdens de oefenwedstrijd tegen A.Z. mocht hij bij de gasten als spelersescorte lopen, en daar heeft Lennard een verslagje van gemaakt zodat iedereen daarvan kan meegenieten! Lennard schreef daarover:

“Op zaterdag 2 augustus heb ik voor de eerste keer meegelopen in de spelers-escort van R.B.C. De Roosendaalse ploeg speelde een oefenduel tegen A.Z. Alkmaar als afsluiting van de gezellige Open Dag.
In de catacomben van het Rosada-stadion kon ik eerst kennismaken met de bekende oud-doelman Jean-Marie Pfaff uit het Belgische land. Hij was in Roosendaal om een juniorenteam van R.B.C. te huldigen.
Hij wenste de jongeren van de players-escort veel succes!
Verder kreeg ik een hand van A.Z.-trainer Louis van Gaal die een ontspannen praatje maakte met de jeugdvoetballers in de escort.
Van Gaal liet weten dat hij nog wel een nieuwe speler wil aantrekken. De trainer denkt aan Tommy Simons van P.S.V.

Foto: Nick van der Velden – (c) www.az.nl

Vervolgens ging ik aan de hand van A.Z.-speler Nick van der Velden de prachtige grasmat op.
Na het voorstellen aan de 3.000 toeschouwers liepen wij met R.B.C.-mascotte Boy Buffel terug naar de kleedkamer.
Prachtig, zo’n stadion binnenlopen met zoveel kijkers!
Nick v.d. Velden begon zijn voetbalcarriere bij R.K.C. Waalwijk.  
Na een kort verblijf bij FC Dordrecht debuteert de 26-jarige middenvelder in 2008 in de kleuren van subtopper A.Z.
Nick v.d.Velden heeft een kontrakt tot 2012.

Na de schitterende playersescort volgde ik het oefenduel in het Buffelvak, in het gezelschap van mijn ouders Witte en Annelien.
R.B.C. verloor met 1-3.  Tholenaar John Schot kwam niet in actie wegens een blessure. Frits Paap speelde sterk in de verdediging.”

Een avondje voetbal…

Er zijn zo van die dingen, die moét je eens in je leven hebben meegemaakt: ruim 200 kilometer per uur scheuren over de Deutsche Autobahn, een romantisch verwenweekend met z’n tweeën, parachutespringen uit een vliegtuig en gelopen hebben over de prachtige Ramblas in Barcelona. Maar hét ultieme genot voor een voetballiefhebber is natuurlijk het meemaken van een voetbalwedstrijd in één van de sfeervolle Engelse stadions. Tienduizenden hartstochtelijk meezingende en juichende supporters, die hun leven hebben gewijd aan hún club. Al een paar jaar zat die gedachte in mijn hoofd, maar om wat voor reden dan ook was het er nooit van gekomen. Toch wilde ik het ooit eens meemaken om de verhalen die je her en der hoort zelf te kunnen bevestigen of ontkrachten. Het sluimerde dus, maar écht concreet was het tot nu toe nooit geworden, zeker niet omdat ik, als Ajax-fan, de laatste jaren niet echt verwend ben geweest met lange Europese avonturen.

Foto 1: Het logo van Aston Villa Football Club.

Na de eerste knock-out fase in de UEFA Cup, waar mijn cluppie op kinderlijk eenvoudige wijze afrekende met het onbekende FK Borac uit Servië, wachtte ik met spanning op de loting en het vaststellen van het programma van de groepsfase. Ajax kwam in één poule te zitten met H.S.V., MSK Zilina, Aston Villa en Slavia Praag, en uitgerekend de twee (op papier) zwaarste tegenstanders bleken uitwedstrijden. Maar daarin zat mijn kans! Uit tegen Aston Villa, oftewel Birmingham, oftewel United Kingdom, oftewel Engeland! Na de gemiste mogelijkheid om naar Servië te reizen, die wedstrijd was nog in mijn vakantie, moest en zou ik reizen naar Engeland. A dream come true, zoals ze daar plachten te zeggen. Na overleg met mijn eega, die het alleen maar jammer vond dat ze zelf niet mee kon maar mij veel plezier wenste, begon langzaam maar zeker de spanning op te lopen. Kon ik nog op tijd een kaart kopen via Ajax? Zou ik kans maken om bij Villa zelf een kaart te kopen? Kreeg ik überhaupt wel vrij van mijn werk? Die laatste vraag was gelukkig geen probleem, al had mijn chef nog niet eerder zo’n soort verzoek gekregen. Op de mails die ik stuurde naar de verschillende adressen op de website van Aston Villa, zit ik nog steeds op antwoord te wachten. Maar na dagenlange spanning kwam mijn droom uit: ik had een kaart voor het bezoekersvak via Ajax! Inmiddels was het zondag 19 oktober, dus vier dagen voor de wedstrijd. Tevoren had ik al via internet het één en ander aan vluchten en verblijfsaccommodaties bekeken, zodat die ook snel geboekt waren. Een tip mocht je het zelf ooit eens willen doen: vliegen vanaf Brussel via Amsterdam betekende een halve dag langer onderweg, maar de helft goedkoper. En dat terwijl ik met hetzelfde vluchtnummer vloog als de veel duurdere vlucht rechtstreek vanuit Amsterdam. Rare jongens, die vliegmaatschappijen…

Foto 2: Het vliegveld van Birmingham.

Donderdag 23 oktober 2008 was het voor mij, als Ajax-fan, dan zover. ’s Morgens vroeg naar Zaventem, vliegen naar Amsterdam, daar maar liefst zes uur wachten en toen vliegen naar Birmingham. Bewolkt, 14 graden en een uur vroeger. Na hevige turbulentie veilig geland op het vliegveld en vandaar met een ouderwetse taxi naar het hotel. En het vooroordeel is waar: ik heb alleen maar Pakistaanse taxichauffeurs gezien! Natuurlijk nog even een fotootje genomen, waarbij ik niet eerder weg mocht van de zeer vriendelijke chauffeur, dan nadat ik achter zijn stuur moest hebben gezeten zodat hij een foto van mij kon maken. Inchecken in het hotel en op weg naar het stadion. In het hotel de kaart van de stad bekeken om zo mijn weg een beetje te kunnen vinden. Maar in het eggie is het natuurlijk niet hetzelfde, zodat ik na een uurtje flink doorstappen (verdwaald? natuurlijk niet…) uiteindelijk toch bij het treinstation aankwam. Uiteraard werkt het systeem daar net iets anders dan in Nederland, zodat ik uiteindelijk maar drie jongens heb aangesproken met een Aston Villa shirt aan. In mijn Ajax-tenue hoef je dat in bijvoorbeeld Rotterdam niet te doen, maar daar was het geen enkel probleem. Behulpzaam legden zij mij uit wat ik moest doen, en toen bleek dat ik geen kleingeld had voor de automaat, kreeg ik zelf het kaartje van hen! Zij gingen daarna eerst nog wat eten, zodat ikzelf maar op zoek ging naar het goede perron. Toen ik op één van de perrons een mevrouw wilde aanspreken in een uniform, kreeg een groepje Villa-fans mij in het oog. Lachend en zingend kwamen ze naar me toe, en met twee van hun kwam ik in gesprek. Twee broers, waarvan de oudste al vanaf de jaren ’90 zijn club “all over Europe” volgde. Ook nu werd ik volop geholpen en vertelde hij me dat ik hem gewoon moest volgen, dan kwam het goed. In een overvolle trein met Villa supporters, die bleven zingen, kwamen we bij onze eindbestemming. Toen in een lang lint naar het stadion, waar hij me ook nog eens de historie van de “premisses of the Villa” uitlegde, en hoe de Amerikaanse eigenaar ettelijke miljoenen in de gebouwen had gestoken om alles er weer zo authentiek mogelijk uit te laten zien. Natuurlijk ontkwam ik er niet aan om zijn afkeer van de “Blues” te horen, de gehate rivaal uit dezelfde stad: Birmingham City. Hij heeft zelfs niet één keer de naam genoemd…

Foto 3: Tussen de A.V.F.C. Hooligans naar het stadion.

We namen afscheid bij de “Holte End”, zeg maar de F-side van Villa, waar hij zijn plaats had. Ik had dus gesproken en gelopen tussen de grootste fans van de tegenstander, in mijn Ajax-tenue… probeer dat maar eens in Nederland. Na mijn kaartje te hebben opgehaald aan de kassa kon ook ik een plaatsje gaan zoeken in het bezoekersvak aan de “pitch”. Toen de zoveelste verwondering: geen enkel hek of gracht te bekennen! Ik wist dat de thuisfans het zonder hekken konden zien, maar had verwacht dat de tegenstanders wel degelijk achter zo’n afscheiding zouden worden geplaatst. Maar niks van dat al, “the ground” kon bij wijze van spreken worden aangeraakt! Wel stonden er behoorlijk wat stewards en agenten als klein cordonnetje, maar de afscheiding tussen de thuis- en uitfans bestond uit het door middel van drie met een zeil afgedekte rijen stoelen! Wederom veel gezang, nu ook van de Nederlandse fans, en de ambiance was in één woord: kippenvel. Het wachten was nog slechts op de wedstrijd.

Foto 4: Zingen, zingen en nog eens zingen.

Aston Villa versus Ajax. Het ouderwetse Engelse hit-and-run tegen het Nederlandse combinatievoetbal. Kort en bondig: drie doelpunten uit drie fouten, waarbij Villa de gelukkigste was. Zonder echt veel kansen te krijgen wist Ajax de overhand te krijgen, maar heeft Villa nooit echt het idee gehad dat ze zouden gaan verliezen. Een gelijkspel had wellicht de verhoudingen beter weergegeven, maar dat telt uiteraard niet als je de doelpunten niet maakt.

Foto 5: Geen hekwerk te zien.

Na de wedstrijd moesten de bezoekers nog twintig minuten in het vak blijven, zodat de fanshop inmiddels dicht bleek te zijn. Omdat ik had moeten wachten miste ik natuurlijk ook de laatste trein naar de stad, dus toen maar met de bus, die na een uur wachten eindelijk bij zijn halte stopte. Gelukkig had ik aan voorbijgangers gevraagd waar ik moest zijn, want elke route heeft in Engeland (in ieder geval in Birmingham wel) zijn eigen stopplaats. Dat ondervonden ook zo’n achttal Ajax-supporters die ongeveer honderd meter verder bij een bushalte stonden te wachten en zo de laatste bus voorbij zagen rijden…
Natuurlijk was bij de overstapplaats in het centrum van Birmingham de laatste bus richting Wolverhampton, die ík moest hebben, ook vertrokken, zodat er niets anders opzat dan met m’n laatste ponden een taxi naar mijn hotel te nemen. Daar aangekomen nog even de strategie voor de volgende dag doornemen, want zonder fatsoenlijk souvenir thuis komen, nee dat kon natuurlijk niet.

Foto 6: Je kon de spelers bijna aanraken.

Na omstreeks 08.30 uur te zijn gewekt door de servicemedewerker van het hotel, een uitgebreid “English breakfast” naar binnen gestouwd. Voor wie niet weet wat dat inhoudt: gebakken ei, bacon, spek, bruine bonen, worstjes en een soort van gebakken aardappelen… Als toetje wat yoghurt en je kan er weer een poosje tegen. Ik moet zeggen: best lekker, maar wel zwaar op de maag. Toen terug naar de kamer, inpakken, uitchecken en op stap richting, wederom, het centrum van Birmingham. Onderweg daar naar toe nog wat kiekjes geschoten en toen de juiste bus richting “the Villa ground” weer gevraagd. En wederom die behulpzaamheid van alle kanten. In de bus moet je gepast betalen door het geld in een bus te gooien, dat dan je kaartje uitspuugt. Omdat ik, na net te hebben gepind, alleen maar groot geld had en de buschauffeur geen wisselgeld had, zei de laatste dat ik dan maar even moest wisselen bij de mensen in de bus. Nog voor ik goed en wel was uitgesproken zat 95% van de mensen al in zijn portemonnee te kijken of ze “five quit” (vijf pond) konden wisselen. Kom daar in Nederland maar eens mee aan.

Foto 7: Het stadion bij daglicht. The day after…

Nadat ook die hindernis was genomen en ik plaats had genomen (de buschauffeur had gezegd me te waarschuwen als we bij de juiste halte aankwamen), kwam er bij de volgende halte een oude mevrouw naast me zitten. Voor we goed en wel wegreden, waren we in gesprek en bleek ik naast een 94-jarige Villa-fan te zitten, die honderduit vertelde. Natuurlijk moest ik goed luisteren vanwege het accent, maar dat ik de juiste antwoorden en vragen stelde, bleek uit het feit dat zij bleef praten. Drie haltes voor we bij de goede kwamen, was ze al aan het wijzen waar ik er uit moest, en ook hoe ik daarna moest lopen. Ook de buschauffeur waarschuwde me natuurlijk nog even, zodat mijn halte niet te missen was. Het afscheid was daar en ik kon op weg, voor de tweede keer, naar het Aston Villa stadion.

Foto 8: De officiële mascotte van de A.V.F.C.

Gelukkig was de fanshop open, zodat ik daar nog een “pennant” (vaantje) en de mascotte van de club kon aanschaffen. Ook hier weer wat foto’s gemaakt en gevraagd wat de beste weg naar het vliegveld was. Na een uitgebreide uitleg dat ik het best de trein vanuit het centrum kon pakken, met de bus terug. M’n kaartje, gekocht voor anderhalve pond, was tenslotte de gehele dag geldig. In het centrum aangekomen stond er nog slechts één ding op het programma: “fish and chips”. Een motoragent aangesproken, die me de weg uitlegde naar een typisch “fish and chips” restaurant: Garfield. Ik moet zeggen: het viel een beetje tegen. Dikke friet met een homp met paneermeel omgeven vis, met daarbij wat waterige mayonaise. Nou ja mayonaise: eerder hele dunne frietsaus.

Foto 9: Engeland bezoeken zonder “fish and chips” kan natuurlijk niet.

Een ervaring rijker op weg naar het treinstation, alwaar m’n laatste beproeving zat te wachten: de kaartverkoper. Die goede man had, naar hij later zelf zei, een “Welsh accent”. Volgens hem het oudste accent van de wereld. Kon best zijn, maar als het dan drie pond moet zijn en ik versta 40 pond terwijl ik volgens mij best redelijk Engels kan, is het lastig communiceren. Maar na een kort praatje, waarbij ik volgens mij door de drie kaartverkopers onderling werd uitgelachen, kwam ook dat weer op z’n pootjes terecht en kon mijn laatste binnenlandse reis een aanvang nemen. Het wordt eentonig, maar ook in de trein niets anders dan vriendelijke mensen die me aan alle kanten wensten te helpen. Op het treinstation via de shuttle naar het vliegveld, alwaar rond 16.00 uur plaatselijke tijd de Engelse grond onder mijn voeten verdween.

Al met al een geweldige ervaring, en zéker voor herhaling vatbaar. Een aanrader voor de echte voetballiefhebber!

d’n Vjírtienuh

On Busby-ground…

Na de teleurstellende uitschakeling in de voorronde van de Champions League, moest de focus (mooi woord, vaak gebruikt door Bert van Marwijk) verlegd worden naar de Europa League. Vervolgens werd Ajax ook nog eens gekoppeld aan Manchester United, één van de tegenstanders waar je niet echt naar uitkijkt. Tenminste, niet eerder dan voor een finale of desnoods halve eindstrijd. Extra zuur toen bleek dat de Fransen van Lyon tegen één van de mindere goden mocht aantreden in de volgende ronde. Maar niet te lang treuren, tenslotte was het Ajax zélf die achterwege had gelaten om in één van de twee wedstrijden voldoende te scoren tegen de Fransen. Het lot had dus bepaald dat de ploeg van Frank de Boer richting het westen van het Verenigd Koninkrijk zou moeten afreizen; ondanks alles natuurlijk wel een schitterend affiche.

Foto 1: Vanuit de lucht zie je nog wel eens wat.

Foto 2: Aankomst in Engeland.

Op de voetbal al verschillende mensen gepolst die regelmatig aangaven wel eens een uitwedstrijd van Ajax te willen bezoeken, maar echt warm liep niemand er voor. Kan niet, moet werken, heb geen vrije dagen over, geen geld, te kort dag; noem alle smoesjes en excuses maar op, ik heb ze allemaal gehoord. Gelukkig liep er iemand anders wel warm voor zo’n reisje: mijn eega. Zij was, toen ik de wedstrijd Aston Villa – Ajax zou gaan zien, ook graag meegegaan, maar liep toen op het eind van een zwangerschap en vond het niet echt verantwoord zo’n reis te gaan maken. Nu dus wel, en zo konden de voorbereidingen beginnen! Eerst een opvang regelen voor de kleine, gelukkig kon zij bij opa en oma terecht. Gelijktijdig het boeken van de heen- en terugreis. Dat was een hoop gepuzzel, want de vliegtuigmaatschappijen hadden het lumineuze idee opgevat om de prijzen van de vliegreis voor alles wat op en rond die datum naar Manchester wilde vliegen, met maar liefst 100 tot 200% te verhogen… Gelukkig was het alternatief een stukje goedkoper: heen naar Leeds, terug vanaf Liverpool. Met twee verschillende maatschappijen, maar dat was geen probleem.

Foto 3: Manchester Piccadilly Train Station.

Vervolgens het verblijf regelen. Dat was ook niet gemakkelijk, daar er blijkbaar veel mensen die kant op zouden gaan: de meeste hotels waren binnen mum van tijd gereserveerd. Maar ook nu kwam het goed, zij het dat het hotel op een behoorlijke afstand van zowel het centrum van de stad als Old Trafford lag. Gelukkig kan een volledige vooruitbetaling heel wat bewerkstelligen: geregeld binnen drie mailtjes! Om er een leuk uitje van te maken, hadden we voor drie dagen en twee nachten een soort van mini-vakantie: op woensdag vliegen naar Leeds, met de trein naar Manchester, daar een hele donderdag heerlijk (althans, volgens vrouwlief) shoppen en ’s avonds de wedstrijd. Dan de volgende morgen met de trein naar Liverpool alwaar we tegen de avond met het vliegtuig terug naar Brussel zouden vliegen. Nu nog goed weer en een leuke wedstrijd en het kon niet meer kapot.

Foto 4: In Platt Fields Park: the trainingground of Manchester City.

Foto 5: Nogmaals.

Alles was dus tot zover geregeld, op één klein dingetje na: kaarten voor de wedstrijd. Net als vorige keer via Ajax zou niet gaan: dat was al uitverkocht voordat mijn supporterskaart er aan te pas kwam. Buiten dat was de vorige ervaring in het Ajax-vak er nu niet direct één om nog een keer te doen, zeker niet met mijn wederhelft erbij. Navraag bij enkele fervente ManU-supporters binnen S.P.S. leerde echter dat de thuissupporters waarschijnlijk niet echt warm zouden lopen voor de wedstrijd. Ook die waren ernstig teleurgesteld na de uitschakeling in de Champions League, en de Europa League telt niet echt mee in Engeland. De term “losers-cup” heb ik een aantal maal horen vallen tijdens ons verblijf, duidelijk een indicatie hoe zij er over dachten. Bestellen via de Manchester United-website was echter ook geen optie: daarvoor had je een clubcard nodig. Bleef er één optie over: op de bonnefooi naar Engeland reizen.

Foto 6: De Ajax-aanhang in Manchester centrum.

Dat was dus het plan, tot ik via een collega een unieke kans kreeg: hij kende iemand in Leeds die zelf fanatiek ManU-supporter was en die mogelijk wat voor ons kon betekenen! Toen ik het emailadres kreeg, dacht ik eerst dat mijn collega mij voor de gek hield: Ajaz. Maar het bleek geen grapje en was het zo geregeld. Binnen twee mailtjes had Jaz, zijn roepnaam, geregeld dat we twee tickets voor de match rijker waren, en dan ook nog eens voor de meest fanatieke “Stand” die ManU rijk was: the Stretford End. Er was ooit eens een onderzoek in Engeland geweest, waaruit bleek dat die Stand het luidst van allemaal was en het geluid van een opstijgende 747 evenaarde. Dus niet zomaar een tribune!

Foto 7: Het machtige Manchester United Stadium.

Alles was dus geregeld en op 22 februari was het dan zover: via Brussel naar Leeds. Jaz had erop gestaan dat hij ons op het vliegveld van Leeds op zou komen halen, en aangezien de aankomsthal in de Engelse plaats niet direct de omvang van Schiphol had, was het niet moeilijk hem uit de “menigte” te halen. Een welkom alsof we al jaren vrienden waren en toen bracht hij ons naar het centrum van Leeds. Een mooi, autovrij, winkelcentrum waar mijn vriendin direct verliefd op was. Na een korte lunch wees Jaz ons het treinstation en namen we afscheid met de afspraak elkaar voor het Mancherster-stadion te treffen.

Foto 8: De Ajax-fans worden welkom geheten in het uit-vak.

De treinreis naar Manchester, in een redelijk schone trein zonder graffiti, duurde een uur en toen stonden we midden in het einddoel van onze reis. “Eindelijk” regende het ook eens (je verwachtingen over een land moeten tenslotte wel uitkomen) en moesten we uit gaan zoeken hoe we bij het hotel moesten komen. Mijn vorige ervaring met het openbaar vervoer in Engeland was een verademing vergeleken met de Nederlandse maatschappijen, en die werden ook nu weer volledig beaamd. Drukke maar geordende bussen met eigen stopplaatsen, soms op slechts tien meter van elkaar af, vriendelijke mensen die je willen helpen daar waar mogelijk en een prijskaartje waarvan je jezelf elke keer weer afvraagt of het wel juist is. Drie pond, vijfentwintig minuten en één overstap verder waren we uiteindelijk ook waar we moesten zijn: bij het Platt Fields Park aan de Wilmslow Road. In één van de zijstraten; Brighton Grove, stond ons lieflijk hotelletje, met een echte binnentuin. Dat we niet de enige Ajax-supporters waren die dit hadden gevonden, bleek wel toen we binnenkwamen en een onvervalst Amsterdams accent ons tegemoet kwam die met de receptioniste stond te praten. Na de incheck, het inspecteren van de kamer en het uitpakken van de weinige meegebrachte reiswaren, was de tijd rijp om de stad te gaan inspecteren.

Foto 9: De indrukwekkende gedenkplaat van de ramp.

We waren beland in een gedeelte van de stad die werd overheerst door mensen van Zuid-Aziatische afkomst. Veel belwinkels, groentezaken en een enkele muziekwinkel kwamen we tegen, maar bovenal restaurants: Pakistaans, Indisch, maar ook heel veel shoarma of daaraan gerelateerde varianten. En overal mensen in de deuropening die, als je ook maar de geringste interesse durfde te tonen, je direct aanspraken en korting boden om toch maar binnen te komen eten. Uiteindelijk een tent uitgekozen die er nog redelijk nieuw uitzag en de Pakistaanse keuken uitgeprobeerd. Als Hollandse boer was het natuurlijk te heet, ook al verzekerde de ober me dat ik één van de lichtst gekruide gerechten had gekozen. Tja… Toen we naar huis liepen zagen we aan de andere kant van het Platt Fields Park de lichten schijnen van een sportcomplex. Natuurlijk als rechtgeaarde, nieuwsgierige Nederlander zijn we op onderzoek uitgegaan wat dat dan was, en het bleek de Manchester City Acadamy te zijn, waar een jeugdwedstrijd werd gespeeld. Omdat het een beetje druilerig was, besloten we naar het hotel te gaan en de volgende dag even terug te komen om wat foto’s te maken.

Foto 10: Ook de “famous Stretford End” wordt uitgebreid belicht.

De volgende dag was het “matchday”, maar aangezien de wedstrijd pas om acht uur ’s avonds lokale tijd zou aanvangen, hadden we de hele dag om Manchester te bezichtigen. Voordat we een dagpas voor de bus te kochten: (3,60 pond, tot 00.00 uur!) en we richting het centrum gingen, zijn we eerst nog een keer het Platt Park overgestoken. Onder een prachtig zonnetje hebben we wat foto’s gemaakt en maakten vervolgens een vergeefse wandeling naar het, volgens onze in het hotel gekregen plattegrond, dichtbijgelegen City Stadium. Wat bleek het geval: dit was al een aantal jaren platgegooid in verband met de nieuwbouw van huizen en was verhuisd naar de noordkant van de stad. Nou ja, de plattegrond was in ieder geval gratis, zullen we maar denken. Toen dus maar de bus naar de stad genomen en wat is dan de dagbesteding met een vrouw erbij die zich had verheugd op winkelen? Precies… Ze had zelfs al het idee opgevat om hetgeen niet in de koffer mee terug kon, naar huis op te sturen. Dat heb ik maar uit haar hoofd gepraat, gezien de verzendkosten naar het vasteland. Gelukkig was het prachtig weer en kon ik uitgebreid daarvan genieten. Ook had ik een prachtig uitzicht op de twee cafés waar de Ajax-aanhang zich had genesteld om zich voor te bereiden op de wedstrijd en zich het gerstenat goed lieten smaken.

Foto 11: Daar zouden we naar binnen gaan,
met geheel rechts de strenge controleur.

Na alle winkels in de binnenstad te hebben gehad, ging de reis weer terug naar het hotel om even om te kleden voor de wedstrijd. We waren ruim op tijd bij het stadion, zodat we in alle rust alles konden bewonderen. Naast een bezoek aan de fanshop was er genoeg te zien en te lezen, want de belangrijkste gebeurtenissen uit de geschiedenis van United waren prominent in beeld gebracht. Voor het stadion het standbeeld met de drie belangrijkste spelers, veel banners met daarop in vogelvlucht de hoogtepunten op sportief gebied en een aantal posters met daarop het uitgebreide verhaal van de Stretford End. Maar het meest indrukwekkend was toch het verhaal van de vliegramp in München, waar bijna het complete team van United het leven verloor, en de daaropvolgende triomfen van de “Busby Babes”; het door Matt Busby samengestelde team van jonge jongens die het omgekomen kampioenselftal met succes opvolgde. Busby, overigens één van de weinige overlevenden van die vliegramp, kreeg daardoor een legendarische status binnen de club.

Foto 12: En dan eindelijk: binnen!

Ongeveer een half uur voor de wedstrijd was Jaz met zijn zoon ook aangekomen en zochten we onze plekken op de Stretford End. Bijna was ik nog de toegang geweigerd, omdat ik desgevraagd zo eerlijk was te zeggen dat ik voor Ajax kwam. Jaz had me al gewaarschuwd om geen zichtbare Ajax-kleding aan te doen, omdat de suppoosten geïnstrueerd waren om die te weigeren. Dat had ik dus ook niet gedaan, maar omdat de jonge en overijverige suppoost waarschijnlijk mij had horen praten, kwamen de vragen. Jaz kwam erbij en ook de hoofdsuppoost werd geroepen, die uiteindelijk aan zijn ondergeschikte uitlegde dat herkenbare Ajax-supporters geweigerd zouden worden in de vakken voor het thuispubliek, maar diegene die dat niet waren gewoon konden doorlopen.

Foto 13: Net voor aanvang van de match.

Op de tribune begon het al aardig vol te lopen, en na wat kiekjes voor het fotoalbum kon de wedstrijd beginnen. Toch zou er nog een kippenvelmoment komen voordat de scheids voor de eerste keer zou fluiten. Tegenover de “Stand” waar wij zaten, aan de overkant achter het andere doel, zaten op de bovenste ring drie vakken met Ajax-supporters. Blijkbaar was door iemand van Ajax aan de stadion-dj doorgegeven dat er sinds kort een nieuw Ajax”clublied” was, want hij zette de Bob Marley song “Everything’s gonna be allright” op. Toen de Ajax-aanhang dit lied uit volle borst ging meezingen, zag ik om me heen allerhande verbaasde blikken. Ook stopte het gezang door de ManU-aanhang om zich te verwonderen over dit fenomeen. Genieten met een grote G, voor mij.

Foto 14: “Foul” op Christian Eriksen.

Toen de wedstrijd was begonnen en het na vijf minuten al raak was voor Manchester, hoopte ik dat het in ieder geval onder de tien zou blijven. Maar zover zou het niet komen, integendeel! Met strijd, vechtlust en de wil om te winnen boog Ajax de wedstrijd om, en toen Özbiliz acht minuten voor de rust de gelijkmaker binnenschoot, werd het opvallend rustig op de anders zo rumoerige “Stand”. Overigens blijft het een raar fenomeen, wanneer je als enige juichend omhoog komt bij een doelpunt… Na de rust bleef Ajax gelijkwaardig, al biedt de eerlijkheid te zeggen dat zeker Manchester nog enkele goede kansen kreeg. Toch maakte Ajax geschiedenis, door drie minuten voor tijd via Alderweireld de winnende te maken en voor het eerst sinds tijden “de Reds” op eigen veld te verslaan. Voor Ajax was het in ieder geval de eerste keer ooit op Old Trafford. Er leek zelfs een mirakel aan te komen, maar zover kwam het (helaas!) niet. De tijd was te kort om de derde te maken en Ajax was nu ook uitgeschakeld voor de Europa League.

Foto 15: “Everything’s gonna be allright”, voor de Ajax-aanhang.

Na het laatste fluitsignaal werden er natuurlijk verschillende opmerkingen gemaakt door het publiek dat om me heen zat, maar wel met een glimlach. Tenslotte waren zij door en mocht ik weer gaan sparen voor het volgend seizoen. Ook Jaz en zijn zoon keken behoorlijk opgelucht en na elkaar nog te hebben bedankt namen we afscheid van elkaar. Met z’n tweeën liepen we naar de bushalte, waar het een drukte van belang was. ’s Avonds en ’s nachts rijden er natuurlijk minder bussen, maar toen de tweede, overvolle, bus voorbij was gereden zonder te stoppen, en de dienstregeling op het bushokje aangaf dat er nog slechts eentje zou komen, werden we toch wat ongeruster. Mijn vriendin kreeg de ingeving van haar leven door voor te stellen om naar de bushalte te lopen die de bus eerder zou aandoen, wat achteraf een behoorlijke kostenpost (lees: taxi) heeft uitgespaard. Want nadat we waren ingestapt en ook deze bus met meer mensen reed dan eigenlijk de bedoeling was, raasde hij langs de halte waar we even eerder al tevergeefs op twee andere bussen hadden staan wachten.

Foto 16: De eindstand op het scorebord, vlak voor tijd.

Onderweg kwamen we in gesprek met een jongedame die studente bleek te zijn en als bijbaan bediende in één van de VIP-boxen van Old Trafford. Zij had haar kamer dichtbij ons hotel en gidste ons naar ons hotel, zodat we niet nog eens extra kilometers hoefden te maken. Ondanks de uitschakeling toch met een lekker gevoel terug naar de hotelkamer en heerlijk slapen.

Foto 17: En tenslotte de terugreis vanuit een regenachtig Liverpool.

De volgende morgen op tijd uit bed en deze keer niet de hond in de pot voor het ontbijt. Klein minpuntje namelijk: het inbegrepen ontbijt was slechts tot negen uur. Voor iemand die op vakantie is toch behoorlijk aan de vroege kant. Daarna inpakken en rustig aan richting Manchester Piccadilly, het treinstation waar we ook waren aangekomen, vanwaar de reis naar Liverpool kon worden aangevangen. Een aantal uur te vroeg op het John Lennon Vliegveld, maar ook daar was het best toeven in de aanwezige horecagelegenheden. Vervolgens in een vliegtuig gevuld met Nederlanders net iets langer dan een uur terugvliegen naar Brussel, alwaar de auto trouw stond te wachten.

Op naar het volgende buitenlandse avontuur met Ajax!

And finally a brief note to my English friend Jaz: thanks again for all you’ve done and I hope once we’ll meet again. Good luck with ManU!

Foto 18: Jaz and I!

Bonjour, Bucket & Ballen

Sinds een aantal jaren probeer ik, als Ajax-supporter, eens per jaar een mooie uitwedstrijd te bezoeken. Omdat de kaarten voor de Europese thuiswedstrijdstrijden steeds meer de pan gaan uitrijzen, er ook nog eens elke keer zo’n 200 kilometer voor moet worden gereden én telkens een aantal uur moet worden vrij gevraagd van de baas, is dat een leuk alternatief. Kost ongeveer net zo veel als drie keer een thuiswedstrijd, verbruikt net zo veel vrije tijd maar heeft als grootste pluspunt toch wel dat je op plaatsen komt waar je nog nooit bent geweest. De afgelopen jaren konden plaatsen als Praag (twee keer: Sparta en Slavia), Birmingham (Aston Villa) en Manchester (ManU) worden bijgeschreven in het aantekeningenboek.

Foto 1: Onthaal bij de gate.

Foto 2: Een sjuutje voor Daaf.

Nu dus een nieuw Champions League seizoen, met daarbij een nieuwe kans op een nieuwe ervaring. Drie keer nieuw en drie keer nieuw werd het ook! Na een loting waarbij je als “hopen-op-succes”-supporter de haren te berge rijzen, gaat je hart als “hopen-op-prachtige-tegenstanders”-supporter meer dan sneller kloppen. De kampioenen van Duitsland, Engeland en Spanje: wat kan een mens nog meer willen wensen? Keerzijde daarvan is natuurlijk wel dat de kans op doorgaan in zelfs maar de Europa League drastisch is gedaald, want neem alleen al de begrotingen van de tegenstanders: daarbij lijkt die van Ajax op een goedwillend amateurclubje met soep vooraf en een paar schoenen of scheenbeschermers bij winst na afloop van een wedstrijd.

Foto 3: Alletwee de “eerste” vlucht meegemaakt!

Foto 4: Vertier bij de Delifrance.

Maar dan over op de orde van de dag. Wat zou leuk zijn om te bezoeken? Manchester City? Eigenlijk net geweest in Manchester en om dan binnen hetzelfde jaar twee keer te gaan is misschien iets te veel van het goede. Hoewel niet in het stadion zelf geweest, wel op de “training ground” van City dus een beetje meer van hetzelfde. Komt eigenlijk net iets te vroeg. Dortmund dan? Nog nooit een Duits stadion bezocht, dus dat lijkt er al meer op. Punt van zorg is alleen dat Dortmund een grote schare hondstrouwe fans heeft, die er zelfs allemaal al zijn als er een vriendschappelijke wedstrijd tegen de ouders van de spelers moet worden gevoetbald. Een los kaartje voorafgaand aan de wedstrijd op het plein voor het stadion kopen lijkt dus een utopie. Tenslotte Real Madrid. Spanje, Bernabeu, met sterspeler Ronaldo en grootste rivaal van Barcelona. Tevens een land waar de mensen op dit moment niet zo veel te besteden hebben vanwege de crisis en een wedstrijd tegen een clubje uit een onbeduidend voetballandje niet direct grote beroering losmaakt. Daar lijkt dus de meeste kans op een kaartje te liggen!

De loting doet daar nog eens een schepje bovenop: de allerlaatste poulewedstrijd is Real Madrid – Ajax. Grote kans dat Real dan allang geplaatst is en Ajax er allang uitligt. Want wie geeft Ajax kansen tegen de kampioenen uit de grote voetballanden? Vooraf mag je hopen dat Ajax één of twee punten pakt in de hele poule, zo is de algemene teneur die heerst onder de “voetbalkenners” na de loting. En, eerlijk is eerlijk, ook wel een beetje bij mij.

Foto 5: Rechtstreeks de metro in, in Madrid.

Foto 6: Zoals gezegd…

Na nog een halfslachtige poging om via Duitse vrienden kaarten te bemachtigen (“Kaarten? Voor wat? Voor een voetbalwedstrijd? Tegen wie? Borussia Dortmund? Hahahaha!”) ging die kans voorbij. Toen werd op 23 september mijn aandacht getrokken door een advertentie in mijn mailbox: ”3-daagse citytrip naar Madrid voor 2 met verblijf in ****Husa Chamartín en wedstrijd Real Madrid vs Ajax”. Voor de prijs hoefde ik het niet te laten dus snel mijn eega geraadpleegd. Hoewel ik het antwoord al wel kon weten, was dat snel duidelijk: zij kon niet mee. Toen maar medegedeeld op de voetbal dat ik ging en je raadt het nooit: er was interesse! David was de eerste die toehapte en binnen no-time had hij nog eens vier man geregeld: Hilbert, Jean-Paul (Pil), Jorn en Gijs. Dus in totaal zes kaarten besteld en de reis kon beginnen… tenminste, als er ook nog een vliegreis werd geboekt. Want die zat er niet bij inbegrepen en moest dus apart worden geregeld. David en Pil namen dit op zich en na veel wachten (op betere prijzen) kon op het laatste moment een vliegtuig worden geregeld via Air Europa. Vertrek en aankomst vanaf Brussels Airport, België.

Foto 7: De eerste culinaire ontmoeting met Spanje.

Foto 8: Rechts de beide jolige heren.

Intussen zat ik te wachten op de bevestiging voor de kaarten, maar toen die maar uitbleef en uitbleef, toch de advertentie maar eens nader bekeken. Mijn hart sprong richting mijn keel toen ik de kleine lettertjes las: de aankoopmail wás de bevestiging! Ik had acht dagen eerder al een bevestiging bij het hotel gemaild moeten hebben… Toch maar een poging gewaagd (uiteraard) en gelukkig viel het allemaal nogal mee: er was niets aan de hand en de boeking stond gewoon. Dus vele angstzweetdruppels en spannende uren later was het alsnog geregeld en kon alles doorgang vinden.
Nog wel een puntje was dat de reis met een dag verlengd werd. Oorzaak was een bedrag van ongeveer 150 euro wat het scheelde als we een extra dag in Madrid bleven of dat we persé op woensdag terug zouden willen vliegen. Dan is de keuze gauw gemaakt en moest er alleen voor die extra nacht nog een slaapplekje worden gezocht in Madrid. Maar na rijp beraad met mijn “kameraden-on-tour” werd besloten dat in Madrid zelf te onderzoeken.

Foto 9: Metrostation Santiago Bernabeu.

Foto 10: En als we omdraaien: het stadion zelf.

In de weken naar de wedstrijd eerst maar de voorafgaande wedstrijden op de televisie volgen. Een hoopvolle wedstrijd in Dortmund die op tekenende Duitse wijze werd verloren (in de slotminuten van de wedstrijd), een kansloze missie in Amsterdam tegen Real, drie verrassende punten, wederom in Amsterdam, tegen City, een prima passend punt in Manchester en een ondanks 70%(!!!) balbezit redelijk kansloos verloren wedstrijd tegen Dortmund in de Arena verder is het dan eindelijk zover: we gaan naar Madrid!

De vliegreis stond gepland op 11.05 uur, zodat de wekker op 06.00 uur stond. Aankleden, even snel een hapje en afscheid nemen van de fam en dan met David en Jorn richting Belgiëland. Onderweg nog de overblijfselen van wat eens een peer was uit de auto geschept, de andere auto met bestuurder Pil de juiste weg gewezen en alvast de plannen voor de komende dagen globaal besproken. Ondanks de vallende sneeuw en behoorlijke langzaam rijdende files toch op tijd op de luchthaven en inboeken maar. Toen begonnen de verrassingen… We kregen als eerste een ontbijt van de luchtvaartmaatschappij, want wat bleek: het was hun eerste vlucht vanaf Brussel naar Madrid! Met verse jus, diverse broodjes en verschillende toespraken van bobo’s van de vliegmaatschappij kon het niet meer kapot. Na het doorknippen van het lint en onder een haag van ballonnen konden we dan inchecken en plaatsnemen in het vliegtuig. Een man of dertig slechts, maar dat mocht de pret niet drukken: dan hadden we de ruimte om te zitten waar we wilden. Nadat iedereen zat, werd het vliegtuig naar de runway gereden… en een kwartiertje later weer terug. Na ruim een uur in het vliegtuig te hebben gezeten werd duidelijk dat een aantal lampjes teveel aan het branden waren en dat er niet meer gevlogen zou worden. Tot zover dus de eerste “vlucht” van Air Europa richting Madrid.

Foto 11: Uiteraard een tour door het stadion.

Foto 12: De 3-1 van Ajax! 😉

We werden het vliegtuig uitgebonjourd met een tegoedbon van 16 euro voor een lunch om kapot te gooien op het vliegveld en we moesten “even” wachten op de volgende vlucht: 18.00 uur. Daar zouden we naar worden overgeboekt, met de complimenten van de maatschappij. Jaja…
Uit arren moede dus maar een geschikte eetgelegenheid gezocht en gevonden in de plaatselijke Delifrance. Bleek dat ze daar ook halve liters bier serveerden, dus ja, wat doe je dan? Dan blijf je even zitten. Tegen half vijf dus opnieuw ingecheckt en weer opnieuw door de douane. Opnieuw op zoek naar de juiste gate en opnieuw daar weer door de volgende controle. Uiteindelijk weer in het vliegtuig en zowaar: we gingen de lucht in! Dus twee keer de eerste keer meegemaakt: van Brussel naar Madrid met Air Europa.
Aangekomen op de luchthaven van Madrid (waar was de douane eigenlijk?) gelijk door naar de metro en een kaartje voor drie dagen gekocht: onbeperkt gebruik maken van de metro, de bus en de trein binnen Madrid voor 17,40 euro! Geen geld. Met behulp van gids David en kaartenman Pil uiteindelijk zonder veel problemen bij het hotel aangekomen. Een luxueus vier sterren hotel. Althans, volgens de boeken. Het leek uiteindelijk meer op een hotel gebouwd in de jaren ’30 en waar sindsdien niks meer aan veranderd was, maar vooruit. Er was warm water, de bedden bleven staan en het ontbijt was ook niet slecht. Overigens heeft van dat laatste niet iedereen kunnen genieten, maar dat komt later nog…

Foto 13: Souvenirtje kopen.

Foto 14: Playa Sol, met de policia prominent in beeld.

Na het inchecken bij één van de drie receptionisten, die zowaar na een minuut of vijf oog voor ons kreeg én ook nog eens Engels sprak; oh mirakel, even de kamers verdelen en het weinige dat mee op reis was daar droppen. Toen naar het door de receptionist aanbevolen restaurant en eten maar, het was inmiddels rond half elf ’s avonds. Het eten viel alleszins mee, alleen uiteraard weer geen mens die daar Engels sprak. En dat ondanks een Engelstalig menu. Gelukkig kon het “bonjour” van Pil elke Spanjaard overtuigen. Tijdens ons intermezzo werden we aangesproken door twee, al wat meer op leeftijd zijnde, Nederlandse heren, die ook de wedstrijd zouden gaan bezoeken. Ze waren er al een dag langer en zouden ook langer blijven dan wij, door simpelweg telkens een dagje bij te boeken. Het bleken een gezellige oud-gynaecoloog en een nóg gezelligere beddenboer. Die laatste was een echte verkoper, die vijf kwartier in een uur over van alles wist te vertellen. Na het eten nog even een afzakkertje in de plaatselijke kroeg, samen met de pensionado’s, betekende uiteindelijk dat we twee uur naar bed gingen. Tenminste, iedereen op twee na: Jorn en Hilbert konden er niet genoeg van krijgen en zouden uiteindelijk drie uur later alsnog op de klep vallen…

Foto 15: Bucket beer, besteld door Pil.

De volgende dag: matchday. Na het ontbijt (allen minus J & H) op weg naar het Estadio Santiago Bernabeu, voor de voorverkenning. Op twee metrohaltes van ons hotel en midden in een woonwijk, steekt het stadion er indrukwekkend bovenuit. Na wat foto’s genomen te hebben, unaniem besloten om gebruik te maken van de rondleiding door het stadion. Met de roltrap (uiteraard, het leek wel of er in de hele stad alleen maar gebruik gemaakt wordt van roltrappen) naar boven, fotootje, museum, fotootje, overzicht van het veld, fotootje, naar de dug outs, fotootje, perskamer, fotootje en tenslotte de Real-winkel. Daar ook nog een fotootje en vandaar weer naar buiten, waar alvast een aandenken in de vorm van een sjaal werd gekocht. Even was er verwarring over een mogelijk miskoop, maar de data van beide wedstrijden stonden op de sjaal. Ook dat probleem weer uit de wereld.

Foto 16: Machtig mooi schouwspel, alleen wel wat ver van het veld.

Toen werd het tijd om de innerlijke mens te gaan bevochtigen, dus op naar Playa Sol, waar het gezellig zou zijn. Eerst de dichtstbijzijnde MacDonalds opgezocht, tenslotte moet de plaatselijke cuisine worden geproefd, daarna terug naar de gezelligheid van Playa Sol. Nu stonden er behoorlijk wat policia-voertuigen, maar gezelligheid was niet direct in de aanbieding. Dus maar één van de zijstraten ingeschoten, waar uiteindelijk een Ierse pub werd aangetroffen. Het plan was om “even” wat te drinken en daarna terug naar het hotel te gaan, om wat op te frissen en klaar te maken voor de gang naar de wedstrijd.

Foto 17: Tribunevolk.

Afijn, na een bucket of wat (een emmer met daarin zes flessen Heineken en ijs), gesprekken met Ajacieden en mooie dames  later, werd uiteindelijk rond half acht de pub verlaten richting het stadion. Uiteraard weer met de metro, waarin zich duidelijk meer Ajacieden dan Real-aanhangers bevonden, kon omstreeks acht uur het stadion worden geënterd via toren B. Over de wedstrijd zal ik kort zijn: een bar slechte eerste helft van Ajax, waar al na zes minuten een afgekeurd doelpunt en een bal op de paal van Real te bewonderen waren, toeschouwers die zelfs na 20 minuten nog binnenkwamen, een tweede helft die iets meer balbezit opleverde maar dan voornamelijk omdat Real dat toestond, vier tegendoelpunten en zowaar een eretreffer, een stadion bezaaid met zonnebloempitten en een na de wedstrijd weer fitte Jorn, die tijdens de wedstrijd regelmatig met de ogen dicht na zat te denken over de wedstrijd. Ook positief was het verlies van Manchester City, zodat in ieder geval de volgende ronde van de Europa League was gehaald.

Foto 18: Spelbeeld uit de eerste helft; Vermeer stompt vrije trap weg.

Foto 19: Eindelijk, na zes wedstrijden
het eerste Ajax-doelpunt tegen Madrid.

Dus maar terug naar de Playa Sol, waar wat werd gegeten in de enige eettent (een KFC) die nog open was en daarna nog even naar de Ierse pub en de buckets. Rond kwart over twee weer terug naar het hotel, minus Jorn en Hilbert. Die wilden de vorige avond nog even dunnetjes overdoen. Oh ja, en met de taxi terug omdat de metro al dicht was. De taxibestuurster kon geen Engels, wist van niks (kwam waarschijnlijk van Bru) en kon, zelfs na het adres te hebben ingetikt op haar TomTom, het hotel niet vinden. Toen we redelijk dicht in de buurt zaten (dachten we), kwam David met het heldere idee om de rest dan maar te lopen… We zijn er uiteindelijk gekomen.

Foto 20: Standbeelden in de straten van Madrid.

Foto 21: Tijd voor een opfrissertje, onder een stralend
zonnetje terwijl het in Nederland sneeuwt en koud is.

De volgende morgen na een voedzaam ontbijt (minus J, H, D, JP & G), uitgecheckt en richting Playa Sol, waar, volgens het plan, een ander hotel zou worden gezocht. Ditmaal om wat dichter bij het uitgaansleven te zitten zodat er niet met taxichauffeurs hoefde te worden gedebatteerd. En het plan werkte! Binnen no-time een hotel gevonden, waar zowaar gratis internet en een heerlijke massagedouche tot onze beschikking stond. Daarna eerst maar eens de omliggende wijk bewonderen, was de algemene opinie. Het zal niet tot gefronste wenkbrauwen leiden als blijkt dat we op ongeveer twee straten van het hotel, op het Plaza de Santa Cruz, een pleintje vonden met cafés, waar de rest van de middag is doorgebracht met wat eten en veel bier. Overigens wel in een heerlijk zonnetje, dat moet gezegd. Toen, dit is té moeilijk om te raden, weer naar de Ierse pub met buckets, waarna rond de klok van acht het hotel weer werd opgezocht. Na een uurtje rust en de rest van de bende weer wakker te hebben gekregen, op naar een eetgelegenheid om de bodem te leggen voor de rest van de nacht. Ook hier weer, ondanks de Engelstalige menukaart, geen Spanjaarden die Engels spraken. Gelukkig was er een Roemeense bardame die kon tolken, zodat niet alleen het “bonjour” van Pil gebruikt hoefde te worden. Wel moesten bij het bestellen de Engelse en Spaanse kaart naast elkaar worden gehouden, zodat de ober wist wat wij wilden eten. Toen het er eenmaal was, is het dat ondergetekende het zonde vond om al het vlees zomaar weg te gooien, anders waren één lamsbout en drieëneenhalve steak zó in de vuilnisbak beland. En dat had niks te maken met de wat bleke kopjes en het vomeren van Pil en Gijs.

Foto 22: “Pil Bucket” in actie.

Foto 23: Een Engelstalige menukaart, dat dan weer wel…

Na de karige avondmaaltijd was het nog iets te vroeg om al een discotheek te gaan bezoeken, zodat eerst nog in een typisch Spaans maar wel modern, cafeetje wat werd gedronken. Bij binnenkomst stonk het enigszins naar een open riool, maar dat mocht de pret niet drukken. De drank was buitengewoon goedkoop, er liep een plaatje van een, alleen Spaanstalige, Argentijnse bardame en er was goede, gevarieerde en niet al te hard staande muziek, dus als tussendoortje was het prima. Door Pil werd er, bij het roken op straat, ook nog een vrolijk gesprek gehouden met een Spaanstalige verkoper (“Bonjour!”), waarbij hij een pracht van een nieuwe bril wist te scoren. Al met al een goede keuze voordat we naar het “hoofdgerecht” zouden gaan.

Foto 24: Het viel niet allemaal even goed.

Foto 25: Gelukkig kwam het later op de avond goed.

Het was ons al opgevallen dat het in de stad drukker leek te zijn dan vorige dagen. Wat achteraf wel klopte, want het was de avond voor een Spaanse feestdag en dan blijkt heel Madrid uit te lopen. Een ongelofelijke drukte en veel hoge hakken en korte rokken trok aan ons voorbij, voordat we bij de, inmiddels bijna, thuisplek van Jorn en Hilbert kwamen: discoteca Palace. Een grote, ondergrondse discotheek met norse uitsmijters en personeel dat, uiteraard, geen Engels sprak. Die avond speelde er een dj met daarbij op het podium een schaars geklede dame (?) en heer die dansten en veel Spaanstalige dansmuziek. Heerlijk! En niks teveel gezegd door onze uitgaansbeesten. Op deze avond zal ik hier inhoudelijk niet teveel op ingaan, maar één tip: wil je aandacht, neem dan een professioneel uitziende camera mee naar binnen. Gegarandeerd aanspraak!

Foto 26: De “dame” op het podium.

Foto 27: En dit is al wat later op de avond.

Om zes uur werden we, net als de rest van het publiek, buiten geveegd. Gijs was al wat eerder richting hotel gegaan en ook David en Pil wilden niet te lang op de laatsten (Hilbert en Jorn) wachten en waren reeds vertrokken. Op weg naar het hotel, wat op ongeveer vier straten verwijderd lag, zagen we die laatste twee uiteindelijk zoekend en speurend over straat lopen (waggelen?): enigszins verdwaald. Als groep weer compleet verder en tenslotte bij het hotel aangekomen moesten de heren nog wel even de artiesten van eerder die dag nadoen. Resultaat: drie spartelende manspersonen op het plein… Na zevenen was het uiteindelijk voordat het licht uitging.

Foto 28: Nog even de standbeelden naspelen.
Tenminste, dat was de bedoeling…

Foto 29: Net op tijd op het vliegveld voor de terugreis.

De volgende morgen moesten we om twee uur vliegen, wat betekende dat er om uiterlijk half één ingeboekt moest worden op het vliegveld. Kwart over elf was ondergetekende wakker, wat echter niet zomaar inhield dat de rest dat ook was. Kortom, zonder ontbijt en met een taxichauffeur die ons (zeer waarschijnlijk) heeft opgelicht, waren we precies binnen de tijd op het vliegveld. Na nog even snel een brunch zaten we dan toch in het vliegtuig, wat beduidend voller zat dan op de heenreis. Hierdoor werden David en Hilbert geüpgraded naar business class en konden hun lange en vermoeide stelten wat verder spreiden dan de rest van ons. Deze keer geen verkeerd oplichtende lampjes, zodat het Aeropuerto de Madrid Barajas zonder verdere problemen kon worden verlaten. Al dacht Hilbert nog dat er naar huis gereden werd, zolang duurde het voor de juiste startbaan was gevonden.

Foto 30: En daar gaat Aeropuerto de Madrid Barajas.

Foto 31: Vanuit Brussel, op naar Nederland!

Uiteindelijk was Brussel omstreeks 17.15 uur bereikt, werd omstreeks 18.00 uur vertrokken van het vliegveld en kon om 19.00 uur de sleutel weer in de voordeur. Tijd om bij te gaan slapen!

Tot slot nog even twee dingen:
Voor trainer Cees: Jorn heeft meeste roltrappen links laten liggen en de naastgelegen trappen genomen.
Voor Jeroen: je hebt wat gemist, maat!

D’n Vjírtienuh

Eerst even de voorgeschiedenis…
Drie jaar geleden stonden we in Zuid-Frankrijk op een camping waar we een gezin uit Heerenveen hebben leren kennen… Zij (Hilda) werkte bij het zwembad, hij (Eddy) had een “doodnormaal” kantoorbaantje… De kinderen konden het ook goed met elkaar vinden, dus bleven we via de mail en facebook contact met elkaar houden, totdat er in augustus een bericht via facebook binnen kwam, dat Eddy een andere baan had, namelijk bij SC Heerenveen… Als loop/hersteltrainer. Dus alvast een voorzet gegeven, dat als de wedstrijd Heerenveen – Feyenoord gevoetbald zou worden, “we wel van de partij” zouden zijn.

Foto 1.

Foto 2.

“Natuurlijk” was hun reactie… In eerste instantie zouden we (of ik) op een koude woensdag avond in december gaan, naar de bekerwedstrijd, maar omdat deze ongunstig viel (i.v.m. ploegen) hebben we besloten om de reguliere competitie wedstrijd te gaan kijken (paasweekend).

Dus op zaterdag ochtend 30 maart richting Heerenveen… Natuurlijk eerst lekker bij gekletst, en rond half acht richting het Abe Lenstra stadion… Letterlijk op een steenworp afstand lopen. Vanuit de verte al wat foto’s gemaakt, en de kinderen uitgedost in voetbalkleding (van Heerenveen wel te verstaan) in de “fean-shop” (fan-shop). Een bal voor Casper, voor Sarina een mooie roze H’veen pet/cap en zelf een sjaal van de wedstrijd zelf gekocht, dus met de logo’s van beide clubs. Uiteindelijk snel nog een notitieblokje meegenomen want Eddy (die toch echt wel wordt herkend op straat) had kaarten geregeld, zodat we na de wedstrijd in de spelershome terecht konden (VIP arrangement).

Foto 3.

Over de uitslag zal ik niet  te veel woorden vuil maken, maar ik moet toegeven; Na bezoeken in de stadions van Vitesse, P.S.V., Utrecht, N.A.C. en Ajax, benadert het Abe Lenstra stadion toch het meeste de sfeer die je vindt in de Kuip. En wie zit er vlak voor ons? Epke Zonderland… Die schijnt dus ook regelmatig een wedstrijd van Heerenveen mee te pikken… Na afloop in de gezellige lounge van het spelershome, nog wat gedronken, handtekeningen verzameld en op de foto gegaan met onder meer Epke Zonderland, Van La Parra, Zomer en…. De vrouw wilde (heel) graag met Marco van Basten op de foto… en zo geschiedde…

Foto 4.

Foto 5.

Kortom, we hebben een leuke wedstrijd meegemaakt (ondanks de uitslag) zijn op de foto gegaan met B.N.’ers en hebben heerlijk bijgekletst met onze vrienden… En nu durf ik het ook wel toe te geven… Ik heb een zwak voor SC Heerenveen, Na Feyenoord (en S.P.S.) heb ik deze club ook een plek kunnen geven in m’n voetbalhart!

Robert

Lekker een weekje vakantie op Malta met de familie. Zon, zee, zandweggetjes, oude kerken en natuurlijk voetbal. Besproken in januari, geboekt in juli en lekker weg in september. Voor mezelf al in gedachten om dan op de zaterdag (of zondag) een wedstrijd uit de Maltese competitie te bezoeken, niet in de gaten hebbende dat het juist in die week interlandvoetbal zou zijn. Nederland zou in en tegen Estland wel even drie punten op gaan halen en de dinsdag erop tegen Andorra de gang naar Brazilië veiligstellen. En zo geschiedde volgens plan…

In Quara (spreek ongeveer uit: Oewarra) uiteraard geen mogelijkheid de match tegen Estland te bekijken, zodoende maar eens rondgevraagd of het mogelijk was  de wedstrijd van Malta tegen Denemarken op de bonnefooi en in “het eggie” te gaan bekijken. Volgens de meneer van de autoverhuur (ze rijden daar links en weten maar al te goed waar de claxon zit, maar da’s een ander verhaal) zou dat absoluut geen probleem zijn en ook de receptionist annex barmeneer annex klusjesman van het hotel vertelde dat ik daar gewoon naar toe kon rijden en een kaartje aan het loket kopen. De gok dus maar genomen en op vrijdag in de huurauto gestapt en naar het National Stadium gereden.

Foto 1: Malta – Denemarken bij de volksliederen.

Even een overzichtje voor de mensen die Malta niet kennen: het hoofdeiland is ongeveer dubbel zo groot als het eiland Tholen, de hoofdwegen zijn te herkennen aan het asfalt wat er ligt met af en toe belijning en de bebording is zoiets als vroeger in België: soms staat het aangegeven, soms vlak voor of in de bocht van de afslag en soms moet je maar gokken welke kant je moet. De andere wegen hebben soms wel asfalt, soms beton en soms gewoon zand. Wel lekker avontuurlijk en als je toch op vakantie bent en de tijd hebt, maakt het niet veel uit. En als je écht verdwaalt bent: vraag het gewoon aan de eerste de beste Maltees die je tegenkomt, mijn ervaring is dat het én verschrikkelijk vriendelijke mensen zijn, én ze je echt proberen te helpen. Desnoods halen ze iemand anders erbij. Voor mensen die twijfelen: Malta is een aanrader om een (korte) vakantie naar toe te gaan. Tot zover de reclame.

Foto 2: De harde kern.

Op weg dus naar het stadion. Tot zolang de hoofdwegen liepen was het geen enkel probleem om de weg te vinden, maar toen ik er eenmaal afmoest werd het wat problematischer. Uiteraard was ik wel zo slim geweest op tijd te vertrekken, maar een geluk bij een ongeluk was ook dat het al wat begon te schemeren. Ondanks een bultig landschap waren zodoende toch de lichtmasten te zien en heb ik op goed geluk wat afslagen genomen in de richting van die bakens. Wonder boven wonder kwam ik er zonder al te veel tijdverlies ruim een uur voor aanvang al aan en had ik de tijd uit te zoeken hoe en wat.

Nu is mijn ervaring (in Nederland) met het parkeren van auto’s bij een voetbalwedstrijd dat dit behoorlijk wat tijd in beslag kan nemen. Een redelijk plekje zoeken, natuurlijk een stuk lopen en dan nog maar de goede ingang vinden. Hier liep dat ietsjes anders. Ik reed regelrecht naar het stadion, betaalde een euro parkeergeld en kon de auto letterlijk voor de ingang parkeren. Ik was even perplex en heb nog maar eens gekeken of ik wel goed zat, maar die bus met verklede Deense fans had ik toch echt ook geparkeerd zien staan, dus het kon niet missen. Uitstappen dan maar en de eerste de beste “hotemetoot” aangesproken die me iets met de organisatie te maken leek te hebben: een meneer in een oranje (..) shirt met een badge aan een koord om zijn nek.

Foto 3: “Ajacied” Boilesen in aktie.

Hem gevraagd of de wedstrijd nog niet uitverkocht was en zoniet waar ik dan eventueel  een kaartje kon kopen. Nu sprak ik Engels en was ik gekleed in het Ajax-uittenue van het seizoen 2000/2001, dus daar kan een misverstand zijn ontstaan, want hij me wees naar het loket voor de Deense fans. Hem duidelijk gemaakt dat ik Nederlands was, slechts op vakantie en liever niet in het uitvak kwam te zitten (omdat die meestal nog minimaal een half uur in het vak moeten wachten tot het thuispubliek naar huis is gegaan). Hij verwees me toen naar een bakstenen gebouwtje waar een op leeftijd zijnde meneer op me zat te wachten, maar niet voordat hij me “waarschuwde” dat de entree wel maar liefst 25 euro zou zijn. Hem bedankt en maar niet verteld dat dit in vergelijking met een interland- of Europacupkaartje van een Nederlandse club slechts een schijntje was voor de plek waar ik zou komen te zitten.

Foto 4: Dolle vreugde bij de Maltese gelijkmaker.

Zodoende dus de meneer in het bakstenen kotje aangesproken, die me ook eerst probeerde in het Deense vak te krijgen. Na wederom de uitleg over het hoe en waarom kreeg ik dan toch het kaartje, maar niet na weer te zijn gewezen op de kosten van het kaartje en de daar klaarblijkelijk bijkomende vragende frons. Na de man het geld gegeven te hebben gegeven in ruil voor het begeerde ticket, kon dan eindelijk de gang richting het toegangshek worden gemaakt. Daar stond de man in het oranje t-shirt, die me met alle egards behandelde en me door de poort loodste. Uiteraard niet zonder te zijn gefouilleerd, ook op Malta zullen wel vandalen en oproerkraaiers zitten…

Foto 5: Ook zij gingen compleet uit hun dak.

Ik kwam in het vak gelegen naast de V.I.P.-tribune, ongeveer halverwege de middellijn en het doel. Op de “tweede ring” weliswaar, wat inhield dat ik zo’n tien rijen en een looppad was gescheiden van het veld. Ik werd aangesproken door een meneer met een overduidelijk Brits accent, die drie stoelen van mij verwijderd zat en zich afvroeg of en waarom de wedstrijd was vertraagd. Hem als eerste maar gevraagd of hij uit Engeland kwam, maar dat bleek Ierland te zijn. Toen gewezen op het feit dat het in Malta (en de rest van Europa), in vergelijking met de Britse eilanden een uur scheelde en dat hij zo in ieder geval zich goed op de wedstrijd had kunnen voorbereiden.

Toen de wedstrijd uiteindelijk stipt om acht uur was afgetrapt, zat het stadion ongeveer halfvol. De “harde kern” van Malta had zich gesetteld achter één van de doelen en vermaakte zich voornamelijk met trommels en trompetten. Ook hier de gebruikelijke voetbalchansons, behoudens wat plaatselijke teksten. Ik denk namelijk niet dat ze “gao staan, a-ju vur Twente bint” zongen, al kon ik het niet helemaal verstaan. Het Deense uitvak zat redelijk vol en de V.I.P.-lounges aan de overkant van het veld werden ook gevuld met voornamelijk Deense fans. Toch was het overwegend het thuispubliek wat te horen was, zelfs na de zeer snelle voorsprong voor de bezoekers in de tweede minuut.

Foto 6: De eindstand, na ruim 52 minuten al op de borden.

Het leek zo een grote afstraffing voor Malta te worden, maar niets bleek minder waar. Na zo’n twintig minuten was de grootste Deense dadendrang wel gezakt en bleken de Maltezer Leeuwen (ik ben er niet zeker van of dit wel hun bijnaam is, maar het klinkt wel lekker) nog behoorlijk van zich af te kunnen bijten. Dit werd kracht bijgezet door een vrije trap wat de gelijkmaker betekende, en mijn buurman (nee, niet die Ier) werd bijkans gek van vreugde. Tot aan de rust een ietsje sterker Malta, zonder dat de Denen echt in de problemen kwamen.

Na de rust wederom een optisch gelijkopgaande wedstrijd, tot een, voor de Maltezers, dramatische speling van het lot de das om deed. Na een aanval belandde de bal bij de bezoekers op de lat, waarna zij konden uitverdedigen. In de daaropvolgende aanval wisten de Denen wederom op voorsprong, nadat de bal via de lat(!) en de rug van een verdediger het doel in ging. Hoewel nog wel pogingen werden ondernomen, kwamen de Maltezers deze domper niet meer te boven en ging de overwinning naar de Denen. Ondanks deze magere winst waren dit voor de noorderlingen toch gewoon drie punten met nog uitzicht op een trip naar Brasil. Na afloop liep ik langs de V.I.P.-tribune richting de uitgang, toen ik zag dat Christiaan Eriksen geïnterviewd werd door mensen van de pers. Omdat er niet op werd aangedrongen dat ik door moest lopen naar buiten, wachtte ik totdat hij klaar was en naar de spelerstunnel liep. Mijn kans waargenomen en hem, in het Nederlands, een succesvol vervolg van zijn carrière in Engeland toegewenst, wat hem verleidde tot een armzwaai en een vriendelijk “bedankt”. Maar of mijn persoonlijke succeswens aan hem nou echt de sleutel tot het grandioze debuut in zijn eerste competitiewedstrijd voor Tottenham is geweest? Ik persoonlijk denk van wel.

Foto 7: Christian Eriksen.

Ik werd ook nog aangesproken door wat mensen van de V.I.P.-tribune die dachten dat ik Christian persoonlijk kende, hen maar in de waan gelaten en snel mijn auto opgezocht. Bij het wegrijden leek het voor het eerst op een echte wedstrijd, want nu was er wel filevorming en grote drukte. Gelukkig maar voor even en zo reed ik na een nieuwe ervaring op het gebied van buitenlandse wedstrijden weer terug naar het hotel om mijn vakantie voort te zetten. Overigens natuurlijk niet zonder eerst weer een poosje te hebben moeten zoeken naar een weg waar weer wel (duidelijke) bebording aanwezig was.

D’n Vjírtienuh.

Na het derde landskampioenschap op rij zou je bijna kunnen spreken dat het “gewoon” is geworden om één van de uitwedstrijden van mijn favoriete club te bezoeken, maar zo zou ik het niet willen omschrijven. Want gewoon is het eigenlijk nooit. Spannend daarentegen blijft het zeker! Welke tegenstanders worden getroffen, wat zijn de kansen om een ronde verder te komen en bovenal: wat is een mooie tegenstander om in den vreemde te gaan bekijken. Want daar zitten natuurlijk wel een aantal criteria aan. En ik bemerk wel dat, hoe vaker je naar het buitenland gaat, hoe meer bijzonder de tegenstander moet zijn. Want wat is leuker dan naar culturen te gaan die compleet anders zijn dan daar waar je al bent geweest? Hoe mooi en intens de stadions in Engeland, Spanje of Tsjechië ook zijn, dan trekt het onbekende toch. Een kolkend Turkije,  ergens in het verre en barre Rusland of een totaal ander werelddeel met Israel. Maar ook een wedstrijd in Duitsland of Scandinavië zou prima aan het ervaringspakket toe te voegen zijn. Zoveel keuze en zo weinig tijd (en geld!) om dat allemaal nog eens mee te maken.

Foto 1: Fijne supportersbus.

Maar eerst maar eens de loting. Hoewel net als vorig seizoen best een zware poule is geloot, lijkt deze makkelijker te overleven. Of overleven, in ieder geval om de Europa League te halen. Met Barcelona (onoverwinnelijk), AC Milan (moeilijk met goede spelers, maar mogelijk twee puntjes pikken) en Celtic (Brits voetbal ligt Ajax wel) moet het mogelijk zijn om in ieder geval boven de laatste te kunnen blijven. En wie weet, als Milan punten laat liggen…
De voorkeur, qua wedstrijdbezoek, gaat uit naar Celtic of Milan. Hoewel Brits is Schotland natuurlijk niet hetzelfde als Engeland. Vraag het de gemiddelde Schot maar eens. En ook in Italië ben ik ook nog nooit geweest, dus ligt het voor de hand om één van die twee te bezoeken. Nu nog hopen dat het wedstrijdschema aan de wensen voldoet. En hoe! De eerste uitwedstrijd is tegen Barcelona (al eens geweest en komt te vroeg na mijn reguliere vakantie), de tweede tegen Celtic maar de laatste is op 11 december in Milaan. Stad van de mode, cultuur en natuurlijk San Siro. Daar waar in de hoogtijdagen “San” Marco, “Rasta” Ruud en Frank “de Lama” de sterren van de hemel speelden én prijzen binnensleepten. De keuze is dus snel gemaakt, nu nog “even” een kaart zien te regelen en op de voetbal vragen wie er mee wil.

Foto 2: Het Meazza Stadion, ook wel San Siro genoemd.

Nou, dat laatste viel even tegen. Een aantal had het oog laten vallen op de wedstrijd Barcelona – Ajax, weer anderen gingen liever naar de wedstrijden in Amsterdam en de rest had de gebruikelijke smoezen (lees hiervoor één der vorige verslagen). Ik was dus weer aangewezen op de gebruikelijke groep: mezelf, ikke en ondergetekende. Dan op zoek naar kaarten, wat opmerkelijk gemakkelijk ging: op dezelfde manier als vorige winter met de trip naar Madrid, dus via Groupon. Kaart met één hotelovernachting midden in het centrum voor 199 euro. Nu niet meer dezelfde fout maken als vorige keer maar gelijk conformeren en hopla, beiden waren binnen. Toch nog één klein foutje maken: kijken hoe duur de hotelovernachting daadwerkelijk is bij het hotel, maar dan zonder kaartje voor de wedstrijd en “bemiddelingskosten” van Groupon. En tenslotte nog de reis regelen.

Foto 3: Grandioze voetbaltempel.

Ik had geleerd van de vorige keer, toen mijn kompanen zó lang op een nóg goedkopere vlucht hadden gewacht dat het bijna dubbel zo duur was geworden met de eerste keer dat er werd gezocht op internet. Dat zou me nu dus niet overkomen. Er op een woensdagmiddag eens voor gaan zitten en allerhande vergelijkingssites op nageslagen. Uiteindelijk kwam Ryanair als goedkoopste uit de bus, waar ik voor 56 euro heen en weer kon vliegen van Charleroi naar Bergamo. Inclusief retour bustransfer van Bergamo naar Milaan was ik voor 66 euro klaar. Geen geld dus, plus een hele donderdag de tijd om in de stad rond te kijken omdat ik pas ’s avonds terug zou vliegen.

Foto 4: Vlakbij de harde kern van AC Milan.

Al met al dus vrij snel alles geregeld, nu nog even de uitslagen afwachten in de poule. Zoals verwacht was de eerste wedstrijd; uit bij Barcelona, een “kaassie”. Voor Barcelona, dan wel te verstaan. Thuis tegen Milan leek één minuut voor tijd het mirakel te gebeuren, tot twee minuten in blessuretijd “Vallotelli” een strafschop versierde. Maar toch een puntje, eigenlijk niet helemaal verwacht. Daarna de desillusie in Schotland en de zoete revanche in Amsterdam. Ajax stond nu derde en was afhankelijk van de resultaten van Milan. Want wie kon verwachten dat Ajax tegen Barcelona punten zou pakken? Toch gebeurde het wonder. Zuurpruimen wisten wel te vertellen dat er verschillende sterspelers niet waren (waaronder Messi), maar daar stond wel tegenover dat Barcelona tot dat moment nog gewoon ongeslagen was dat seizoen. In zowel de competitie, beker als op Europees niveau had de ploeg nog niet verloren. En de zaterdag voor de nederlaag had hetzelfde elftal wat tegen Ajax speelde, in de competitie nog gewoon Grenada met 4-0 verslagen. Er viel dus van alles over te zeggen, feit bleef dat Ajax gewonnen had en het zowaar in eigen hand kreeg om als tweede in de poule te eindigen. Omdat Milan wel had gewonnen bij Celtic, had die aan een gelijkspel voldoende om als tweede te eindigen. Ajax moest dus winnen in Milan en ik kreeg een wedstrijd die op het scherpst van de snede zou moeten worden gespeeld!

Foto 5: Ter nagedachtenis aan Nelson Mandela.

Mijn kompanen hadden inmiddels spijt als haren op het hoofd dat zij niet voor Milaan-uit hadden gekozen, enkelen probeerden zelfs (vergeefs) nog om het alsnog geregeld te krijgen. Zelfs de prijsvragen op de radio werden (wederom vergeefs) afgestruind om er toch maar bij te kunnen zijn. Helaas, helaas. Dat werd voor hun dus toch weer het café.

Foto 6: Via de paal in de handen van de keeper…

De reis zelf verliep voorspoedig. Op de geadverteerde tijd vertrekken, zo’n 20 minuten eerder dan gepland aankomen in Bergamo en toen met de al klaarstaande bus naar het centrum van Milaan zonder noemenswaardig oponthoud. Nog wel een demonstratie gezien, maar hier geen last van gehad. In tegenstelling tot eerder die middag, toen datzelfde een bus Ajax-supporters overkwam die wel moest stoppen. Blijkbaar was de 17-urige busreis die jongens niet in de koude kleren gaan zitten, want zij wilden doorrijden naar de eindbestemming en hebben dat “even” duidelijk gemaakt aan de demonstranten. Filmpjes hiervan zijn op YouTube terug te vinden…

Foto 7: De Jong en Krkic.

Aangekomen op het imposante en eeuwenoude Centraal Station in Milaan eerst maar eens even rondgekeken en genoten van de architectonische hoogstandjes. Toen een taxi gepakt naar het hotel, de spullen gedropt en omgekleed in Ajax-tenue. Dan klaarmaken voor vertrek naar het Meazza, of San Siro, Stadion. Daarvoor naar het dichtstbijzijnde Metrostation; Moscova, gestiefeld en uitgezocht hoe de Metro in elkaar stak. Beetje gegokt en nog goed ook, want toen ik instapte zag ik direct al een aantal Milan-supporters. Met de woorden: “Well, at least I know I’m in the right train”, met drie van hen in contact gekomen en zij zouden mij wel door de diverse overstapplaatsen heen loodsen. Het bleken Roemeens immigranten die al meer dan tien jaar in Milaan woonden en enorme fans waren. Al keuvelend kwamen we bij onze uitstaphalte en zij vertelden dat boven een aantal bussen zouden staan zodat we niet nog tien minuten naar het stadion hoefden te lopen.

Foto 8: “Mijn” metrostation, gelegen op zo’n 100 meter van mijn hotel.

En ja, er stond een bus…

Toen we boven de grond kwamen konden mijn metgezellen gewoon doorlopen, maar werd ik er door de carabinieri vantussen gevist en vriendelijk doch zeer dringend verzocht om in de gereedstaande bus plaats te nemen. Compleet met een traliewerk en exclusief voor Ajax-fans. Blijkbaar waren de ervaringen met uitsupporters dermate dat daar wijze lessen van waren genomen, want iedereen die er ook maar enigszins als niet-Milan supporter uitzag, moest in de bus plaatsnemen. Tegenstribbelen had geen enkele zin. Nadat we zo’n kwartier moesten wachten voordat de hele bus vol zat en er blijkbaar geen Ajax-supporters meer uit de ondergrondse zouden komen, vertrokken we onder begeleiding van een met werkende zwaailichten rijdende politiewagen richting het stadion. In de bus gonsde de vrees dat we wellicht helemaal niet naar het stadion zouden gaan, maar gelukkig werd die vrees geen waarheid.

Foto 9: De day after, in een grijze mist, het stadion nogmaals.

Met een grote omweg; om het paardencircuit heen, kwamen we aan de andere kant van het stadion aan en werden in een “sluis” uitgeladen. Voor wederom een rij politieagenten moesten we weer wachten, tot we in de richting van het uit-supportersvak werden gedirigeerd. Omdat ik daar geen kaartje voor had, toch maar één der suppoosten die er ook stond aangesproken en uitgelegd dat ik er via gate 9 in wilde. Omdat de goede man geen Nederlands en Engels verstond, hem mijn ticket maar laten zien, waarna hij mij ter wille was en ik alsnog door de linie politieagenten en het achterliggende hek heen kon. Daar kwam ik dus als één van de weinige herkenbare Ajacieden tussen de Milanesi, maar van enige animositeit was geen sprake. Ik kon gewoon een broodje en een aandenken kopen zonder last te ondervinden.

Foto 10: Wie zouden hier langs gelopen zijn?

Omdat het wat langer had geduurd dan gepland, moest ik toch nog haasten om op tijd in het vak te zitten. Gelukkig stonden er rond het stadion suppoosten die wel (wat) Engels verstonden en die konden mij op tijd wijzen waar ik moest zijn. Ik kwam in een vak wat uitsluitend uit Milanezen bestond, met goed uitzicht op het vak van de harde kern van de thuisclub. De sfeer was uitstekend en vooral met het voorlezen van de namen van de zeer enthousiaste omroeper, werd uit volle borst meegeblerd. Diezelfde sfeer zakte na het goede begin van Ajax wat ineen, waarbij ook verwonderd werd gekeken naar die ene gek in het vak die juichte als Ajax een kans kreeg. De stemming sloeg helemaal om toen één der hun spelers een rode kaart kreeg voor de aanslag op Poulsen, waarna het fluitconcert helse vormen aannam telkens als diezelfde Poulsen weer eens aan de bal kwam.

Foto 11: Mooie muurtekeningen, hier Man United…

Foto 12: …en Barcelona.

Voor de rode kaart had Ajax al een keer het aluminium (paal) geraakt en nog een goede kans naast gekopt, maar na de rode kaart werd het tactische plan van Milan aangepast tot een fortificatie. Ajax kreeg hierdoor zeer weinig kansen meer, zeker omdat het eigen spel ook niet 100% accuraat genoeg was. Ondanks alle wijzigingen die trainer Frank de Boer nog in de ploeg bracht, bleef het zodoende doelpuntloos gelijk. Had de scheidsrechter wat consequenter opgetreden, dan… Had trainer De Boer andere spelers ingebracht, dan… Had Fischer die bal goed ingeschoten, dan… En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Feit was dat Ajax niet had gescoord en dat ook dit seizoen overwintering in de Champions League wederom niet was gelukt. Teleurstelling op mijn stoeltje dus, de opluchting om mij heen was des te groter. Uitgelaten en tevreden gingen de thuisfans huiswaarts, daar waar ik in mineur achterbeleef. Echter niet voor lang, want een suppoost maande mij te vertrekken zodat ook ik in de lange stoet richting de metro kon. Nu zonder escorte, bus en medesupporters, alleen met mijn gedachten tussen de Milan-aanhangers. Ook nu weer geen enkel incident waargenomen. Inmiddels was mijn kennis van het metrostelsel dermate dat ik in één keer de juiste trein eruit pikte en rond half twaalf alweer bij mijn hotel was aangekomen. Nog even snel een shoarmaatje gescoord in een tent in de buurt, waarna de lange dag zijn tol eiste en ik m’n bed maar opzocht.

Foto 13: Werkelijk overal kwam je ze tegen.

De volgende dag na een verkwikkende douche en een uitgebreid ontbijt wederom richting het Meazza (of, voor de minder in historie blijven hangen mensen: het San Siro) Stadion gekoerst, met in het achterhoofd wat leuke foto’s te schieten. Helaas, de laaghangende mist maakte het onmogelijk om het hele stadion er op een mooie manier op te zetten, zodat er wat vage foto’s overblijven. Wat wel goed te zien was waren de fraaie muurschilderingen op de omheining van de paardenrenbaan, vlak bij het stadion. Ook opvallend waren de vele verschillende stickers die de Ajax-aanhang had achtergelaten op het straatmeubilair richting het metrostation, volgens mij een sport op zich om zo veel mogelijk stickers te plakken op een zo kort mogelijk traject. Zelfs op de reclameborden bij een MacDonalds waren ze terug te vinden.

Foto 14: Zelfs bij de Milanese McDonalds!

De rest van de dag de stad wat verkend. Winkelstraat in, winkelstraat uit. Cadeautje voor de kleine scoren en verder mezelf vergapen aan de vele oude panden in de stad.
Om zes uur de koffers opgehaald in het hotel en nog even het thuisfront gebeld. Die vroeg of ik nog wat van “de steekpartij” had meegekregen, waarbij een aantal Ajax-supporters gewond waren geraakt. Nou, dit was het eerste bericht wat ik er over hoorde, zodat zij mij meer kon vertellen dan dat ik al wist. Rond zeven uur ’s avonds weer terug op het Centraal Station, alwaar de pendelbus richting het vliegveld van Bergamo reeds stond te wachten. In de bus allerhande heldendaden gehoord van de, voornamelijk jeugdige, Ajax-fans, waarbij in geuren en kleuren de belevenissen werden opgetekend en daar waar mogelijk aangedikt. Op het vliegveld een vertraging van 25 minuten, maar ook hier geen tijd om mezelf te vervelen door de grote schare Ajax-fans.

Foto 15: En weer op weg naar huis vanuit Bergamo.

Als laatste ingestapt in het vliegtuig en na een kleine twee uur alweer geland in Charleroi. Uiteraard m’n parkeerticket kwijt, dus na een kleine vertraging uiteindelijk toch onderweg naar huis, alwaar de waan van de dag weer kon beginnen.

Tot volgende uitwedstrijd!

’n Vjírtienuh.