Op een slecht (trainings)veld mét tribune en een hypermodern scorebord plus volautomatisch camerasysteem moest het Eerste het opnemen tegen het uit de 3e klasse gedegradeerde SEOLTO 1. Vooraf geen makkie, zeker gezien het feit dat de mannen van trainer Marc de Weerd nog niet helemaal goed in het vel zitten.
En dat was voor de vierde maal dit seizoen, in de acht wedstrijden die gevoetbald zijn, te merken. Genoemde wedstrijden werd er binnen het kwartier tegen een achterstand aangekeken, twee maal zelfs binnen de twee minuten. Nu dus ook, want al na 1.52 minuten kon het scorebord al gebruikt worden. Miscommunicatie in de defensie en keeper Richard Elenbaas kon de bal voor de eerste keer uit het net halen. In de 17e minuut wederom geen lijntje tussen de verdedigers betekende ook de 2-0…
Tot aan de rust was het spel niet goed, al was wellicht de bal ook aan de Zevenbergse kant al een keer over de lijn geweest, nadat Maurice van der Slikke de mogelijkheid had om deze zowat op de doellijn binnen te schieten. Nu raakte hij de bal minimaal, zodat de toegesnelde verdediger nog net voor de lijn (volgens de grensrechter en dus ook scheidsrechter) het leer kon wegschieten.
Na de rust een ander spelbeeld. Met veel strijd en passie probeerde SPS de achterstand ongedaan te maken, waarbij de thuisploeg naar achteren werd gedrukt. Helaas werden er, ondanks de noeste arbeid, weinig tot geen echte kansen gecreëerd, een beeld wat de laatste weken al vaker naar voren kwam. Zodoende wederom een nederlaag, en wederom een tegenstander die zich afvroeg waarom SPS zo weinig punten heeft…
Helaas lijkt het lek nog niet boven. Het zespuntenduel tegen Smerdiek, toch een opponent waarbij eigenlijk punten gehaald moeten worden om in het linkerrijtje te kunnen eindigen, eindigde in een sof. In de stromende regen, en onder toeziend oog van ex-SPS’er Jelmer Flikweert, werd een redelijk kansloze nederlaag geleden. Niet eens zozeer door de kracht van de thuisploeg, maar meer door de onmacht van de roodhemden zelf. Tel daarbij de twee “weggeefdoelpunten” en zelf weinig tot geen kansen gecreëerd te hebben, en wederom nul punten was de score.
Zelfs in de laatste fase van de wedstrijd, toen Smerdiek na een rode kaart maar met 10 man meer in het veld stond, werd slechts één echte, grote kans voorbereid. Helaas was het schot van Maurice Lindhout net niet hard genoeg en kon zijn inzet net op tijd van de lijn worden gekeerd door een verdediger.
Teleurstellende wedstrijd dus, en met slechts drie punten uit zes wedstrijden toch wel onder de maat. Hopelijk kan het tij nog op tijd worden gekeerd, gelukkig zijn daar nog genoeg wedstrijden voor. Dan zal echter wel het voetbal wat slimmer aangepakt moeten worden en weer worden teruggegrepen naar de manier zoals het in de voorbereiding/beker werd gespeeld. Want als je derdeklassers zoals Alliance en zeker VVC’68 het moeilijk kunt maken, moet dat ook met de vierdeklassers kunnen.
Eindelijk, de eerste punten zijn binnen. Goed, het spel was niet erg goed en okay, er zijn problemen met het maken van doelpunten, maar eindelijk van de hatelijke nul af. Hopelijk is de weg naar boven ingeslagen en komt het linkerrijtje weer in zicht.
Stavenisse was gekomen om een punt uit het vuur te slepen en speelde ook zo. Veel mensen achter de bal, terugzakken en hopen op die ene counter om misschien wat meer mee terug te nemen. Zover kwam het uiteindelijk niet. Hoewel SPS, op zijn zachtst gezegd, niet groots speelde, kwamen de weinige kansen wel op het conto van de thuisploeg. Dat het uiteindelijk nog tot de “dying seconds” van wedstrijd moest duren, lag meer aan de afronding dan aan het gebrek aan kansen en kansjes.
Matchwinner werd uiteindelijk “good old” Leander Rijstenbil. Weer van stal gehaald bij het Derde vanwege het aantal blessures en gelijk zo’n grote rol spelen. Een voorzet van Kevin Uijl viel tussen de keeper en de verdedigers en de bal werd met alles behalve de voeten door Leander over de lijn gewerkt. De dolle vreugde na dit late doelpunt was dan ook wel te begrijpen.
Zoals gezegd is dit hopelijk de opmaat naar meer en komt het uiteindelijk nog goed. Zolang de supporters maar blijven steunen!
Een wedstrijd waar naar was uitgekeken. NOAD’67, dat de vorige wedstrijden met grote cijfers had gewonnen en SPS, dat nog geen punt had gehaald: waar stonden beide teams? Zeker gezien het feit dat de roodhemden eindelijk weer redelijk compleet waren. Alleen keeper Richard Elenbaas moest voor de tweede achtereenvolgende wedstrijd geblesseerd toekijken.
In de eerste 20 minuten was er voor de bezoekers geen vuiltje aan de lucht. Sterker nog, pas nadat in de 42e minuut de gelijkmaker (letterlijk) uit de lucht was komen vallen, was SPS gewoon de bovenliggende ploeg qua kansen. De thuisploeg had er namelijk nog niet één kunnen noteren. Maar daarna kantelde de wedstrijd wel enorm in het voordeel van de geelhemden, die daar uiteindelijk een zeer geflatteerde overwinning aan overhielden.
SPS was dus beter en dat resulteerde al in de 6e minuut in de 0-1 van Kevin Uijl, die met een ziedend afstandschot in de kruising het doelpuntenfestijn opende. Dat daarna de kansen niet werden afgemaakt én de scheidsrechter verzuimde om voor een terechte strafschop te fluiten (Kevin werd in de 16 middels een sliding van de keeper onterecht gestuit), maakte dat de thuisclub in leven bleef.
En hoe dus. In de tweede helft was er van het getoonde spel in de eerste helft bij de rood-witten niets meer van te zien. Daar profiteerde NOAD’67 van, en dan voornamelijk door fouten genadeloos af te straffen. Daar kun je de Fluplanders alleen maar een groot compliment voor geven. Net na rust (49e minuut) werd het 2-1, maar dat kon nog door René de Groen in de 58e minuut worden weggepoetst. En net nadat Kevin Uijl dé kans op de 2-3 had gemist, was het raak aan de andere kant. Dat in de slotfase tenslotte ook nog de 4-2 en 5-2 vielen (de laatste in de 6e minuut van de blessuretijd), was alleen maar voor de statistieken maar wel extra zout in de wonde.
Nog steeds op nul punten dus, en een zorgelijk ogend doelsaldo. Met zes degradanten moeten er snel punten gepakt gaan worden…
Foto 1: Jelmar Elenbaas
Foto 2: Martijn van Haaften
Foto 3: redding van de keeper van NOAD’67 op schot van op de grond liggende Maurice Lindhout
Foto 4: René de Groen op weg naar de gelijkmaker (2-2)
Derde wedstrijd, derde nederlaag. Maar wel met een aantal positieve punten, waar op voortgeborduurd kan worden. Een drietal jongens die uit de lappenmand zijn, redelijk spel tegen een tegenstander die toch tot de toppers mag worden gerekend en ook een aantal goede kansen gecreëerd terwijl de eigen verdediging redelijk goed staat. Jammer dat die kansen dan niet worden benut, anders was er zelfs nog een goed resultaat uitgekomen.
Toch was de overwinning van de Fendert niet geheel onverdiend, want het veldspel was wel degelijk voor de bezoekers, terwijl er bij SPS toch het één en ander te verbeteren viel. Maar wie weet gaat het kwartje binnenkort vallen en komen de punten alsnog. Want die zijn, met zes degradanten dit jaar, wel hoognodig om in het linkerrijtje te geraken. En met 0 punten uit 3 wedstrijden zullen die snel moeten komen.
Afgelopen zaterdag de wedstrijd tegen de “grote broer” Tholense Boys, op sportpark De Bent. Na de vorige wedstrijd tegen DVO’60 was er wat goed te maken en gelukkig was het, ondanks de nederlaag, een stuk beter. Met dank aan en hulp van zowel het Tweede als het Derde, want weer een viertal potentiële basisspelers als geblesseerden langs de lijn, kon trainer Marc de Weerd proberen de geel-zwarten punten af te snoepen.
In de beginfase kon SPS, ondanks een klein overwicht voor de thuisclub, nog redelijk meekomen en dat resulteerde in de 18e minuut in de toch nog onverwachte voorsprong. Maurice Lindhout frommelde zich door de verdediging en verschalkte de keeper met een bekeken lob.
Tholen ging een tandje feller speelde en kreeg ook wat meer kansjes. Eén daarvan werd nog van de lijn gehaald door Wilmer de Jong, maar uiteindelijk was één van de vele hoekschoppen de verdediging toch te machtig in de 38e minuut. Twee minuten later lag, door onachtzaamheid, ook de 2-1 erin, wat zo bleef tot de rust.
Na de rust was Tholen beter en kreeg één van de, wederom vele, hoekschoppen na een kluts alsnog in het doel en was de eindstand in de 53e minuut bereikt. Lichtpuntje was dat Andries de Jong, na een jaar blessureleed, zijn rentree maakte. Ook ex-Eerste elftalspelers Edwin Andriesse en Leander Rijstenbil maakten hun rentree.
